Luca... triest nieuws

Het was de bedoeling om vandaag te schrijven over de World dog show in Parijs waar we afgelopen donderdag en vrijdag aanwezig waren, na het trieste nieuws dat we vanavond van de dierenarts kregen heb ik daar op dit moment niet veel zin in, dat is iets voor later.

Onze oudste, Pitbull teefje Luca heeft kanker. Niet zomaar kanker, haar hele buik zit vol tumoren en het is duidelijk dat we haar niet meer lang bij ons zullen hebben. Het is moeilijk te bevatten dat een hond die momenteel nog zo sterk oogt binnenin helemaal verteerd wordt door deze vreselijke ziekte, de echografie liet er echter geen twijfel over bestaan :'-( De kanker op zich komt niet geheel onverwacht, sinds Luca afgelopen februari voor de tweede keer onder het mes ging voor het verwijderen van mammatumoren (melkkliertumoren) wist ik dat de kans dat we haar in de toekomst aan kanker zouden verliezen groot was. Maar niet dat het zo verdomd snel zou gaan.

Luca werd voor het eerst geopereerd in september vorig jaar. Amper 5 maanden later, vlak na het inslapen van haar moeder Jenna, stelden we opnieuw gezwelletjes vast op haar buik en werd ze nogmaals geopereerd. Deze operatie was niet simpel, er werd heel wat weefsel weggesneden en het hechten was dan ook een hele klus, wat het herstel ook moeizamer deed verlopen dan de eerste keer. Maar Luca zou Luca niet zijn als ze niet korte tijd later weer rondsprong en vloog, nog steeds als een jonge hond dat zou doen. De terugkeer van de tumoren was te snel, de prognose niet goed. Laten testen of de tumoren goed- of kwaadaardig waren had geen zin, de prognose bleef dezelfde aangezien er voor deze vorm van kanker geen behandeling bestaat bij honden. De eerste duidelijke symptomen die we konden verwachten als het om kanker zou gaan waren vermageren en hoesten, en dat deed ze nog geen van beide.
Ten volle genieten van haar was dus de boodschap, en dat deden we...

Kort na de tweede operatie werd Luca incontinent, tenminste dat dachten we... Ze verloor af en toe wat urine en kreeg hiervoor medicatie die de sluitspier weer sterker maakte. Na een tijdje merkten we geen urineverlies meer en kreeg ze zoals voorgeschreven een lagere dosis. Eind vorige week waren we enkele dagen in Parijs zonder honden, Aloïs' vader die op het thuisfront als oppas voor de honden fungeerde vertelde ons via telefoon dat Luca veel urine verloor. Mijn eerste gedachte was de medicatie terug te verhogen zodra we thuis waren. In het weekend terug thuisgekomen bleek dat ze ook heel vaak naar buiten ging om te plassen, soms met en vaak zonder resultaat, om dan kort daarna binnen toch een ongelukje te hebben. Blaasontsteking was dan ook mijn volgende gedachte. Zondag leken de plaspogingen minder, af en toe wat urineverlies maar niet alarmerend veel. Nog steeds in de overtuiging met een kuur antibiotica naar huis te gaan, volgde er vanavond een ijskoude douche bij de dierenarts... kanker.

Het is nu duidelijk dat er van incontinentie geen sprake was, had ik Luca bij dit vermoeden een paar maanden geleden nog eens laten onderzoeken dan was dit waarschijnlijk al naar boven gekomen, al had dit niets aan de situatie veranderd. Nogmaals opereren is geen optie, de tumoren zijn te groot en zouden binnen heel korte tijd terugkeren. De reden van het verliezen van urine is dat ze tegen de blaas drukken, het medicijn voor incontinentie kon en kan haar nog steeds helpen meer controle over de sluitspier uit te oefenen, maar de prognose verandert niet. Hoesten en vermageren doet ze nog niet.

Luca's buik is ook dikker dan voorheen, de diagnose nu kennende is dit plots heel erg duidelijk. Ze loopt echter nog steeds rond als voorheen, heeft deze avond met veel smaak haar bak leeggegeten. Zolang ze dit soort dingen nog doet, geen tekenen van pijn of zich oncomfortabel voelen vertoont blijft ze nog bij ons. Zodra we merken dat hier verandering in komt zal ze ingeslapen worden, we willen haar een lijdensweg besparen. En god wat klinkt dit nog steeds onwerkelijk, amper 5 maanden nadat Jenna ons verlaten heeft staan we heel dichtbij het afscheid van haar dochter. Donderdag en vrijdag stonden we op de world dog show nog vol bewondering te kijken naar de American Staffords, met een grote brok in de keel bij het zien van een hond met dezelfde aftekening op het hoofd als Jenna. Ontroerd en emotioneel bij het zien van het ras dat mijn eerste liefde was, beseffende dat er ooit een dag zou komen dat we enkel nog Cane Corso's zouden hebben maar niet wetend dat het einde van 'ons' tijdperk van Staffords/Pitbulls zo dichtbij was...

We maken het haar nu zo comfortabel mogelijk, in de zetel kan niet dus ligt ze nu op een kussen, overtrokken met plastic met daarover een fleece dekentje. Ze mag nog mee wandelen, zo ver als ze zelf aangeeft en in de beperkte tijd die haar rest zal ze extra's te eten krijgen. Een kilo meer of minder is niet meer belangrijk, wat nu nog telt is dat onze Loekie extra in de watten gelegd wordt zolang ze nog bij ons is.