maandag 22 september 2014

Italië -dekking Kobra- augustus 2014



Met de onlangs bevestigde dracht van Kobra is het tijd voor een verslag van de vijfdaagse trip die in het teken van de dekking stond. De beslissing wie de vader van Kobra's tweede nest zou worden werd pas laat genomen. Eerder dit jaar reisde ik al naar Sicilië en Napels om een aantal reuen in levende lijve te ontmoeten maar mijn voorkeur voor Kobra bleef uitgaan naar een reu die ik in 2009 tijdens de Raduno dell'Anno in Rimini in het echt zag, en die eerder dit jaar opnieuw mijn aandacht trok.







Dat was Arturo, een reu van 9 jaar oud die in Sicilië geboren werd en enkele jaren geleden met zijn familie naar het Noord-Italiaanse Ravenna verhuisde. Arturo's eigenaar is geen fokker maar is zeer gepassioneerd door de Cane Corso, zijn reu wordt geliefd en verwend door het hele gezin en werd door de jaren heen veelvuldig geshowd hetgeen hem onder andere de titel van Italiaans kampioen opleverde. Maar Arturo blonk schitterde niet alleen op show, ook in de africhting verdiende hij z'n sporen: hij is een van de weinige Cane Corso's die naast CAL2 ook het IPO3 certificaat behaalde. IPO staat voor 'international prufungs ordnung', en bestaat uit gehoorzaamheid, speuren en verdedigingswerk. Het verdedigingswerk (pakwerk) is ongetwijfeld het meest spectaculaire onderdeel van dit programma waar de hond zijn moed en vechtlust kan demonstreren, maar dit alles steeds en op elk moment onder perfecte controle van de baas. Dit kan dan ook enkel in combinatie met gehoorzaamheid aangeleerd worden. IPO3 staat voor het zwaarste programma in de africhting.



Gelukkig is er facebook en heeft Arturo een baasje dat enorm trots is op zijn hond wat betekent dat hij dan ook massa's foto's van hem maakt en post. Niet alleen foto's van Arturo, ook van zijn nazaten. Arturo werd door de jaren heen meerdere keren gebruikt als dekreu en de kwaliteit van de nazaten die hieruit voortkwamen vormen het bewijs dat Arturo naast schoonheidskampioen en werkhond ook een uitstekend vererver is.





Met de combinatie Kobra-Arturo fokken we terug op de Dyrium bloedlijn die bekendstaat om zijn rastypische hoofden en expressie. Kijkend naar de uitmuntende constructie van zowel Arturo als Kobra hopen en verwachten we nazaten met een mooie en correcte constructie, niet onbelangrijk aangezien een hond niet loopt op een mooi hoofd...

Arturo was op het moment van de dekking net geen 9 jaar oud, zijn temperament en viriliteit deden niet onder voor die van jongere soortgenoten.

 

Kobra werd loops op 4 augustus, een paar weken sneller dan verwacht. Het progesteron dat we een week later lieten testen gaf een waarde aan van 4.1ng, het was tijd om ons voor te bereiden op de reis. Ik zou tijdens deze trip opnieuw vergezeld worden door mijn goede vriendin Hill die op de valreep kon regelen dat ze er bij kon zijn.
Spullen voor mezelf en voor Kobra werden bij mekaar gezocht, en op dinsdagavond 12 augustus begaven we ons richting Italië, een trip van 1100km. De eerste lange reis met Hill's nieuwe wagen, een Volkswagen Caddy die deze test met glans doorstond.



Woensdag 13 augustus

Het zou natuurlijk een wonder zijn mocht alles vlekkeloos verlopen... In Frankrijk bleek zonder enige aanwijzing vooraf de afslag op de rotonde richting Straatsburg afgesloten te zijn, tientallen bordjes met daarop 'déviation' maakten ons niet wijzer aangezien geen enkele aangaf waar de omleiding naartoe leidde. Op zo'n moment wens je dat je een ouderwetse wegenkaart bij de hand hebt...
We besloten dan maar op Nancy-Metz te rijden, een omweg van enkele uren. Deze route leidde ons doorheen de Vogezen, meerdere keren zagen we de ogen van reeën en marters oplichten langs de kant van de weg. Een bijzondere en vooral zeer donkere route, je mag er niet aan denken daar ergens te stranden in het donker...



Alle wegen leiden naar 'Rome', toch? Later dan verwacht bereikten we de Zwitserse grens, halverwege Zwitserland brak de dag aan en even voor het middaguur waren we op onze bestemming. Ravenna, waar Arturo en Kobra voor het eerst zouden kennismaken. Het klikte, maar de eerste dekking zou pas een dag later plaatsvinden, vroeg in de ochtend om de zomerse hitte voor te zijn. En zomer was het, een schril contrast met het regenachtige België dat we een dag eerder achterlieten... Kobra's timing had niet beter kunnen zijn!
Links een foto van onze eerste Cappucino, die nergens ter wereld zo lekker is als in Italië.






De komende drie nachten zouden we verblijven in Bed&Breakfast 'Villa Bonarella'. Het zicht vanaf de oprijlaan was adembenemend.... en misschien ook een tikkeltje mysterieus? We parkeerden de wagen maar na twee keer om het gebouw heen gelopen te zijn vonden we nog steeds geen ingang, en was er geen enkel teken van leven...  Ze had me ongetwijfeld horen roepen want even later kwam de eigenaresse ons tegemoet die ons hielp met de bagage (naar gewoonte weer veel te veel!) en ons naar onze kamer leidde. Een mooie en ruime kamer. De geur in het gebouw was opmerkelijk: oud, maar niet muf, ik zou het bijna de 'geur' van het verleden willen noemen. Later zouden we erachter komen dat deze geur afkomstig was van speciale geurkaarsen ;-)

Douchen en een paar uurtjes slaap was wat we nodig hadden na een hele nacht onderweg geweest te zijn, en Kobra dacht daar niet anders over.
's Avonds werden we opnieuw verwacht bij Arturo's baasjes Lorenzo, Vania en hun moeder, om samen pizza te eten.





Bij onze terugkeer in villa Bonarella bleek dat onze gastvrouw de kamer had 'opgeruimd'... Hill's kleren (inclusief ondergoed!) hingen netjes aan een kapstok, het vlees voor Kobra (dat helaas al ontdooid was maar nog steeds koel) was nu extra ingepakt en het meest bizarre van alles... de oude, zware stoel die 's namiddags aan mijn kant van het bed stond (en die ik meteen naar de andere kant van de kamer verplaatste) stond terug naast het bed. Dat was dan ook het moment dat we beiden in een hysterische lachbui uitbarstten, de lichte verontwaardiging over het opruimen van het ondergoed was meteen vergeten. Bizar genoeg zou ik die stoel elke dag opnieuw naast mijn bed aantreffen. Vermoedelijk stond hij daar met als doel er kleren overheen te hangen maar mij gaf hij het griezelige gevoel dat hij daar stond voor iemand... waarschijnlijk hadden het slaaptekort en de  locatie tot gevolg dat onze verbeelding een beetje op hol sloeg, de krakende vensterluiken deden daar nog een schepje bovenop... Na nog een biertje genoten we alledrie van een nodige en welverdiende nachtrust.



Donderdag 14 augustus


Reeds om 07u 's ochtends werden we bij Arturo verwacht zodat de dekking in alle koelte kon plaatsvinden. Het duurde niet lang voor de honden gekoppeld stonden, en niet alleen wij maar ook Arturo's baasjes waren enthousiast over het succesvolle begin van de dag! Samen genoten we van een lekkere Italiaanse expresso met wat zoets erbij, en na met Lorenzo nog wat foto's van Arturo in zijn jonge jaren bekeken te hebben was het voor hem en Vania tijd om naar te gaan werken. We hadden de hele dag nog voor ons... zalig.

Terug in villa Bonarella maakten we plannen voor de rest van de dag. We hadden de souvenirs van de Raduno in Tongeren meegenomen: de ambiorixbeeldjes en mijlpalen voor Alessandro, Roberto en Emanuele waren te zwaar om destijds door hen als handbagage mee aan boord van het vliegtuig te nemen en zouden we bij de eerstvolgende gelegenheid persoonlijk in Italië afleveren. Polverigi, waar Alessandro's kennel 'della Nevaia' gelegen is lag maar een paar uurtjes bij ons vandaan, en een paar berichtjes later stond de afspraak vast om aan het eind van de middag bij hem langs te gaan.


Maar eerst ontbijten, met Kobra erbij. Onze lieve gastvrouw Rita was helemaal weg van haar. Kobra wist in eerste instantie niet wat ze moest met al die aandacht maar had al snel in de gaten dat deze vrouw een echte dierenvriend was. We hadden tijd... heerlijk om eens niet te hoeven stressen, rond het middaguur begaven we ons naar Ancona, met het idee dat dat net als Bari een mooie stad zou zijn. Dat viel een beetje tegen, Ancona is vooral een grote havenstad van waaruit ferry's richting Griekenland en Kroatië vertrekken. Vanuit Ancona was het nog maar 20 minuutjes tot Polverigi, dit dorpje sprak tot de verbeelding. We hadden nog tijd en waagden ons aan een terrasje op het dorpsplein.

 
Bij Alessandro hadden we deze keer de kans om de honden bij daglicht te zien (vorig jaar in november waren we er 's avonds). Naast de honden in zijn kennel kregen we ook een paar reuen te zien die bij vrienden in de buurt wonen. Ik was enorm gecharmeerd door Velasco, de jongste van de twee en legde hem dan ook uitgebreid vast met de camera.




Het was al laat toen we de terugrit naar Ravenna aanvatten. Onderweg werden we getrakteerd op weerlicht. Ok, ik geef het toe... het duurde best een tijdje voor we in de gaten hadden waar dat licht in de verte vandaan kwam. Het leek in eerste instantie boven de heuvels te verschijnen maar kwam dichterbij en werd alleen maar sterker en duidelijker. Adembenemend mooi, maar helaas lukte het niet om het vast te leggen met de camera.

Wanneer Hill en ik samen op pad zijn gebeurt het meer dan eens dat we vergeten te eten, maar terug in Ravenna werden we beiden geplaagd door een hol gevoel in onze maag. De mc Donalds bleek gesloten te zijn maar even verderop vonden we een Italiaans restaurant met terras waar ook Kobra welkom was. Een lekkere pizza en een paar biertjes later begaven we ons weer naar onze slaapplek 
en aangemoedigd door het bier besloten we op onderzoek uit te gaan op de niet-verlichtte bovenverdieping van het huis. Spookachtig....? hmm niet zo'n klein beetje, het licht van de zaklamp deed grote schaduwen weerkaatsen op de muren en gaven de nog niet ingerichte kamers met oude beelden, meubels en schilderijen (Rita is kunstenares) een griezelig tintje.
Op een gegeven moment hield Kobra het voor bekeken, ze weigerde gewoon om nog een stap verder te zetten en dat was dan ook het moment dat we besloten op het instinct van de hond te vertrouwen en onze veilige(?) kamer weer op te zoeken ;-)



Vrijdag 15 augustus

Ferragosto in Italië, een dag die de meeste Italianen met hun familie vieren. Vandaag zouden we bij Mariano en Daniela op bezoek gaan (della Porta Dipinta), ze wonen slechts een uurtje van Ravenna en het was not done om niet even bij hen langs te gaan nu we zo dichtbij waren. Mulazzano voelt inmiddels al een beetje vertrouwd aan en het was dan ook een prettig weerzien met Daniela en Mariano. Ze hadden plannen gemaakt om met ons te lunchen, samen met de Franse fokkers die even na ons arriveerde. Een heerlijke lunch in goed gezelschap, een internationaal gezelschap: 7 personen, 4 talen. Je zou voor minder een paar glazen wijn nodig hebben om de switch vlot te kunnen maken... en nog een glas extra voor een paar pittige discussies over de Cane Corso zoals je die alleen maar met een Italiaan kan voeren ;-)
Voor Kobra hadden we een plek in de schaduw uitgezocht zodat het fris zou blijven in de wagen.




Aan het eind van deze fijne middag vertrokken we naar Ravenna waar Kobra opnieuw een date had met Arturo. Er volgde opnieuw een dekking, waarna er samen werd geklonken op deze geslaagde Ferragosto. Veel te snel kwam het moment dat we afscheid moesten nemen van deze lieve mensen, mensen die met hart en ziel van hun Arturo houden en wiens gastvrijheid  hartverwarmend was!




Het plan was om het restaurant van de avond voordien weer op te zoeken, alleen bleek het niet zo evident te zijn om dit terug te vinden. Ik weet niet hoeveel kilometers we aflegden en hoe vaak we doorheen dezelfde straten reden... maar een hele tijd later besloten we dan toch maar eens een andere afslag te nemen... die ons bijna tot voor de deur van het restaurant bracht dat gelukkig nog niet gesloten was.
Ook Kobra had honger, en aangezien ik de rest van het vlees voor haar die ochtend had weggegooid zat er niks anders op dan dat ook zij op restaurant ging. Mevrouw kreeg gegrilde varkensfilet voorgeschoteld die meer kostte dan onze beide pizza's samen :-p
Moe maar voldaan kropen we in bed, echter niet voor ik de stoel nog maar eens een keer bij het bed vandaan zette.........;-)



Zaterdag 16 augustus

Nog een laatste keer genieten van de gastvrijheid en het ontbijt van Rita, daarna was het tijd om onze spullen in te pakken. Dat is hoe onze zaterdagochtend begon. Met niet zo'n mooi weer overigens: dreigende en donkere wolken hingen boven villa Bonarella en het duurde dan ook niet lang voor de regen met bakken uit de lucht viel. We deden het rustig aan, douchen, opruimen, inpakken. Kobra vond alles best en lag alweer te slapen. Deze gekke hond was de afgelopen dagen meer dan eens onder het bed gekropen... de eerste keer toen ze in de gaten had dat het tijd was om 'haar broekje' aan te doen, de tweede keer omdat ik haar in de badkamer wou lokken om te drinken (...en zij blijkbaar vreesde dat ze in bad moest).

We kijken met heel veel plezier terug op ons verblijf in Villa Bonarella, mochten we ooit terugkeren naar deze regio dan kiezen we zonder twijfel opnieuw voor deze Bed&Breakfast. Een aanrader, vanwege het prachtige gebouw en z'n inrichting, het comfort, het lekkere ontbijt, de lieve gastvrouw en niet te vergeten de hondvriendelijkheid! (http://www.labonarella.it/)



Tegen de middag vertrokken we naar Varese, zo'n 4 uurtjes van Ravenna. Alweer een compleet ander landschap, de natuur en bouwstijl verraadden dat we niet ons niet meer zo heel ver van de grens met Zwitserland bevonden. In Varese zouden we Emanuele Bose en zijn vriendin Angela Daverio bezoeken (del Var kennel), en uiteraard hun Cane Corso's. Ook Emanuele was begin juli bij ons te gast op de Belgische Raduno en had nog een aandenken tegoed.




 

We werden hartelijk ontvangen en het was met gepaste trots dat ze ons lieten kennismaken met hun honden, waaronder de mooie Perseo Degli Elmi en Burlesque dell'Antiqua Apulia, we maakten honderden foto's. Dit bezoek was een hele fijne afsluiter van deze trip, en het lijdt geen twijfel dat we hier nog ooit zullen terugkeren.




Even voor de grens kwamen we een mc Donalds tegen, en al was het dan geen gezonde maaltijd... het leek ons toch wel wijs om de nacht niet met een lege maag in te rijden. Ook aan Kobra werd gedacht, voor haar bestelden we een paar hamburgers 'natuur' en die leken haar prima te smaken! Een andere route naar Zwitserland, en dus een andere grensovergang maar al gauw bevonden we ons op de bekende weg. We realiseerden ons te laat dat het het het laatste 'zwarte' weekend op de wegen was (de vakantie-uittocht). Maar de navigatie bleek mee te denken, stuurde ons langs binnenwegen en zorgde er op deze manier voor dat we aan de kilometerslange file voor de Gotthardtunnel ontsnapten en probleemloos konden doorrijden.

Na een lange nacht (de terugreis is altijd zwaarder dan de heenreis) waren we omstreeks 07u 's ochtends weer in Tongeren. We zouden nog een maand geduld moeten uitoefenen tot de echo van Kobra, maar net als na de dekking door Bruce vorig jaar merkten we in die eerste week al een verandering in haar gedrag. Ze sliep veel, werd humeuriger tegen de andere teven en was nog aanhankelijker dan anders.  Mede dankzij een hele drukke periode op het werk leek de maand voorbij te vliegen, Op dinsdag 17 september werd er een echo gemaakt die bevestigde dat Kobra inderdaad drachtig was :-)

Stilaan zullen we ons hier voorbereiden op de geboorte van de puppies!

Het complete fotoalbum van deze trip kan u hier bekijken: http://jalbum.net/a/1548294