dinsdag 12 februari 2013

Cane Corso's in Campanië

  


Op 3 februari nam ik vroeg in de ochtend de vlucht van Charleroi naar Bari, het grijze en regenachtige België inruilend voor het zonnige maar eveneens koude Italië.
Het is te gek voor woorden dat ik voor het ticket niet meer betaalde dan het bedrag dat ik betaald zou hebben om een hond in te schrijven voor de show in Eindhoven die dezelfde dag plaatsvond.
Mijn buik een beetje vol hebbend van shows waar geen rasspecialisten keuren besloot ik mijn geld aan wat iets te besteden dat veel interessanter is... Cane Corso's bezoeken in het land van oorsprong!


Op maandag vertrokken we richting Napels, provincie Napels... ons hotel voor die nacht bevond zich in de stad Napels zelf maar daar kreeg ik weinig van mee, ik heb me voorgenomen om hier tijd voor uit te rekken tijdens een volgende bezoek aan deze regio. Nu was het hoofddoel -hoe kan het ook anders- honden zien. Napels bevindt zich in de Zuid-Italiaanse regio Campanië. Deze regio telt 5 provincies, meerbepaald Napels, Salerno, Caserta, Benevento en Avellino... tot zover het aardrijkskundige gedeelte ;-)





In 'Giugliano in Campania' werden we hartelijk ontvangen door Guiseppe Morlando en zijn familie (Cane Corso Peppone). Na de lunch (we moesten meteen mee aan tafel schuiven) toonde hij ons de honden die hij thuis heeft en daarna volgde een rondrit in de buurt waar we vele honden van zijn programma te zien kregen.

Het meest benieuwd was ik naar Attila, een reu die op foto's veel indruk op me maakte en in het echt nog meer! Wat een hond, wat een temperament. Attila bewaakt een garage en ik weet wel zeker dat geen mens die goed bij zijn verstand is het waagt om een voet op dit terrein te zetten ;-)

Overal werden we hartelijk ontvangen, en overal wachtte koffie. Geen grote tassen zoals wij ze bij ons kennen, maar de mini kopjes waar je je lepel in recht kan zetten, zo sterk zijn ze. Tot laat in de avond bezochten we honden, foto's die ik 's avonds maakte zijn helaas niet van geweldige kwaliteit vanwege het gebrek aan licht. Deze lieve mensen nodigden ons uit om de volgende dag terug te komen en nog meer honden te gaan bekijken, een aanbod dat ik een volgende keer met veel plezier aanneem, onze plannen voor dag 2 lagen namelijk al vast.






Na een welverdiende nachtrust bezochten we de volgende ochtend Ares.
Ares is een nestbroer van Attila uit een herhaalde combinatie.

Ook hier werden we niet teleurgesteld, wat een lichaam en uitstraling heeft deze hond! Hij is zelfzeker, alert en temperamentvol. Foto's maken van hem was makkelijk, mijn camera had het dan ook heel druk ;-) 



 
 



 


Vanuit Acerra vertrokken we naar Vairano Patenora, waar we de kennel dell'Appio zouden bezoeken. Het vinden van deze plek kostte TomTom nogal wat moeite, we werden richting velden gestuurd, kregen het advies rechtdoor te rijden... langs trappen naar beneden, maar na wat omwegen (én telefoongesprekken) bereikten we dan toch onze bestemming ;-)

Michele Marano is de fokker van een aantal multikampioenen, waaronder Sofia dell'Appio die ik in 2008 Luxemburgs Kampioen zag worden. Toch heeft deze man zijn succes nooit uitgebuit, inmiddels fokt hij nog minder en houdt hij zich vooral bezig met het trainen van herders waarvoor hij over een groot en goed uitgerust terrein beschikt.


Het meeste indruk maakte Leone. Bijna 8 jaar oud, een grijze snoet, maar nog steeds een geweldig lichaam en uitstraling. Het verhaal gaat dat deze hond die in zijn gloriejaren op show vanwege zijn houding zoveel ontzag opwekte bij z'n soortgenoten dat een aantal van hen gewoon weigerden te lopen in de ring...
Waar echt niet naast te kijken viel deze dagen zijn de opvallend mooie, gesloten katvoeten van het merendeel van de toch wel robuuste honden, super om te zien!






 






Van hieruit gingen reden we terug in de zuidelijke richting, naar onze laatste bestemming: de kennel Casa Cesaro in Salerno waar we hartelijk ontvangen werden door Francesco Cesaro. Helaas begon het al te schemeren bij onze aankomst waardoor de kwaliteit van de meeste foto's te wensen overlaat, maar ook hier zagen we prachtige exemplaren en werden we getrakteerd op een stukje geschiedenis verteld door een man wiens honden talrijk opduiken in stambomen van belangrijke Cane Corso's van vroeger en nu. Beiden doodmoe en nog een flinke rit voor de boeg hebbend sloegen we het aanbod om samen te dineren af.


 

Op woensdag vertrok ik alweer terug naar België, het hoofd én de camera vol honden ;-)


Klik hier voor het album met foto's van deze trip:

Beschikbare links: