Alweer 3 weken geleden sinds de laatste update hier! Maar daar is een hele goede reden voor... naast het verzorgen van de pups en onze roedel heb ik ook even de tijd genomen om te bekomen van onze trip eind maart... een trip naar Rusland, Moskou op precies te zijn...
Moskou, een stad waar je zoveel indrukken opdoet dat ze haast onmogelijk te beschrijven is. Stad van het Kremlin, de Basiliuskathedraal, het Rode Plein, de Tsaren, de Wodka. Maar ook de stad waar er zich een aantal Cane Corso fokkers bevinden die bekendstaan om hun kwaliteit, en waar jaarlijks de grote Eurasia hondenshow doorgaat, een show waar op 1 dag al snel 200 Cane Corso's te bewonderen zijn...
Deze trip had een dubbele reden. In de eerste plaats was het al jaren mijn droom om de Eurasia show te bezoeken. Rusland heeft me altijd al aangesproken, komt het door mijn Oekraïense roots? mogelijk...
Zo'n trip heb je in elk geval niet snel snel gepland. Naast de kosten moet er ook heel wat geregeld worden. Je hebt een reispaspoort en een visum nodig, en voor dat visum heb je de bevestiging van hotelreservatie + uitnodiging om Rusland te bezoeken nodig + een speciale ziektekostenverzekering. Om er met de wagen te mogen rijden is een internationaal rijbewijs vereist. Achteraf zou blijken dat het huren van een wagen niet echt een goed plan was...
Het visum moest aangevraagd worden op het konsulaat van de Russische Ambassade, gelegen in Brussel. Ik was al op de hoogte van het feit dat je er vroeg genoeg aanwezig moet zijn, want op stipt 12u30 sluiten ze de deuren, ongeacht de lange rij van wachtenden die nog niet aan de beurt zijn geweest. Het wachten, dat gebeurde buiten, aan de ene zijde Belgen, aan de andere zijde mensen met Russische nationaliteit. Beurtelings werden er mensen binnengeroepen, de mensen die kwamen voor het afhalen van hun visum hadden natuurlijk voorrang. Het eerste uur ging de deur amper een viertal keer open... en dan weer heel snel weer dicht. Ik begon te vrezen... maar gelukkig hoorde ik om 12u25 bij de 2 laaste personen die naar binnen mochten. Door de metaaldetector, zakken leegmaken en dan richting loket. Was de man aan de deur al nors en stug, dan was dat niks vergeleken met de loketbedienden LOL! Onbeschrijflijk was het, alleen al het aanvragen van het visum was een avontuur op zich ;-) Het afhalen van het visum een week later ging gelukkig een stuk vlotter... en geloof me... het was de moeite dubbel en dik waard!
De andere reden van ons bezoek aan Rusland was Drago, een knappe zwarte kerel die met ons mee terug naar België zou reizen... over hem later meer, maar hier alvast een tip van de sluier:
Naar Moskou reis je natuurlijk niet alleen! Mijn reisgezelschap was Hill, het baasje van Castellano (vader van Nina's pups) en tevens een hele goede vriendin van me met wie ik mijn passie voor de Cane Corso deel.
Militair van beroep zijnde, moest ik deze trip naar een niet-EU land melden en kreeg ik een document met daarop een aantal raadgevingen... een van deze raadgevingen die ik nooit zal vergeten was 'kies je reisgezelschap zorgvuldig uit' LOL Wel, dat zal helemaal goed, we hebben een heleboel plezier gehad, heel wat bijgegebabbeld en ons samen laten bedwelmen door de pracht van de Russische Cane Corso's.
Naast mijn maatje bleek Hill ook een geweldige 'back-up' te zijn. Degenen die me een beetje kennen weten dat ik altijd tracht dingen tot in de puntjes te regelen... ik ben vaak met 101 dingen tegelijk bezig waardoor dingen soms wel eens in het honderd durven te lopen, noem het maar mijn chaotische kant ;-) Met Hill aan mijn zijde was daar geen kans voor. Je mag er gewoon niet aan denken dat je voor of tijdens je reis je documenten kwijtraakt, Rusland raak je niet zomaar binnen of buiten... een schril contrast met ons landje!!!
Tijd nu voor een uitgebreid reisverslag van dag tot dag:
Vrijdag, 25 maart: Vertrek naar Moskou + de zoektocht naar het hotel
Om 9u in de ochtend troffen Hill en ik elkaar aan de infobalie van de vertrekhal in Zaventem, Brussel. Onze vlucht zou om 10u40 vertrekken. Na nog een gigantische(!) koffie samen met Hill en haar man Silis (ik werd gebracht door mijn vriend's vader, aangezien deze zelf aan het werk was) bij Starbucks was het tijd om de bagage in te checken en ons naar de gate te begeven.
Tot mijn verbazing trof ik daar ook een aantal Belgische keurmeersters aan, waaronder dhr. Theo Leenen en dhr. Roger Vanhoenacker. Verbazing was eigenlijk niet op z'n plaats want deze keurmeesters zijn erg bekend en keuren minstens zo vaak buiten de landsgrenzen als daarbinnen. Theo Leenen was jaren geleden ooit één van mijn onderrichers in de cursus gehoorzaamheidsinstructeur, en ook in de cursus hondenfokker die ik bij Syntra volgde (2007-2009) doceerde hij het vak kynologie.
Theo Leenen is zelf geen keurmeester van de Cane Corso maar keurt wel tal van andere rassen. Roger Vanhoenacker is wel één van de keurmeesters in België die ons ras keurt, onder andere de clubmatch in 2007 en de Lokerse Winner waar Arek destijds als eerste Cane Corso ooit Belgisch kampioen werd onder zijn keuring. Het spreekt voor zich dat je op een show niet zomaar even met de keurmeester gaat babbelen, nu was daar wel gelegenheid voor, we kwamen een aantal van hen later nog tegen op de show tijdens het roken buiten de hal.
De vlucht verliep vlekkeloos, we vlogen onder andere over Berlijn, Vilnius en Minsk en arriveerden stipt op tijd op de nationale luchthaven Domodedievo in Moskou. Ook daar verliep alles zonder problemen, onze koffers waren bij de eersten die aankwamen op de transportband en vandaaruit ging het richting douane om ons te laten registreren als bezoeker van Moskou.
Eenmaal dit achter de rug gingen we op zoek naar de balie van Hertz, waar we een huurwagen moesten afhalen die geboekt was voor het ganse verblijf (een grote vergissing zo bleek al gauw). Na een zoektocht in het grote luchthavengebouw vonden we eindelijk de piepkleine balie van Hertz, die op dat moment onbemand was. Het was duidelijk dat deze mensen niet veel te doen hadden, niet lang daarna wisten we weten waarom ;-) De bediende bij Hertz was een vriendelijke man die gelukkig een klein woordje engels sprak, het in orde brengen van de documenten leek wel uren te duren en uiteindelijk werden we naar de parking geloodst voor het ophalen van onze wagen, maar niet voor we onze eerste Roebels uit de geldautomaat gehaald hadden.
 |
| Onze bolide *LOL* |
Maar geen tijd om daar verder over na te denken, het was tijd om de rit naar het hotel aan te vatten. Alle adressen netjes op papier en de TomTom in Hill's handen met daarop de kaart van Rusland. Bleek dat de straat van het hotel niet terug te vinden was... Gewoon blijven doorrijden dan maar, en richting centrum blijven aanhouden. De afstand tot ons hotel bedroeg zo'n 50km maar we waren voorbereid op een lange rit aangezien Moskou bekend staat om z'n files dag en nacht.
Daar rijd je dan, in een wildvreemd land, met aanwijzingen langs de autostrade waarvan je de letters niet kan lezen LOL. Geen idee hebbende of we in de goede richting reden (we moesten in het noorden van de stad zijn) hielden we halt bij een benzinestation. We benaderden enkele meisjes die daar aan het werk waren in het engels maar werden aangekeken alsof we van Mars kwamen ;-) Gelukkig werd de uitbater van het station erbijgehaald en was deze zo vriendelijk om het hotel te bellen. Dat hadden we zelf al tig keren geprobeerd maar later bleek dat mijn gsm gewoon geen verbinding had daar ;-) De naam van een grote en bekende weg werd genoemd, en dan nog de aanwijzingen van 'cinema' en 'brug'. Daar moesten we het mee doen, maar we waren al ontzettend blij met deze hulp. De naam van deze weg werd als bij wonder wel gevonden door TomTom, met nieuwe moed hervatten we de rit. En alweer lagen we in de clinch met het verschil tussen ons schrift en het Cyrillische schrift op de borden. TomTom viel weg en we misten een afslag, tijd om halt te houden bij een McDonalds (die vind je er trouwens om de paar kilometer!). We hadden sinds de vlucht niets meer gegeten dus deze vette hap was meer dan welkom, zo ook de Cola want onze kelen waren inmiddels al schor van het vele babbelen :-)
Nieuwe aanwijzigingen van het meisje dat ons voorzag van eten en weer gingen we op pad. TomTom werkte nu af en toe, maar vaak gaf ze geen kik ;-) Terug de snelweg op, en bij de juiste afrit er af en toen zaten we op de bekende weg die we moesten hebben, tenminste dat hoopten we. De kilometerslange weg meerdere keren op en neer gereden, maar geen bioscoop te bespeuren... Flink moe maar nog steeds laaiend enthousiast werd er dan nog maar eens info gevraagd in een McDonalds, en niet lang daarna kwamen we aan in het hotel (we waren eigenlijk vlakbij het hotel, alleen ziet een bioscoop er in Rusland allesbehalve uit als een bioscoop bij ons).
Hill stelde wijselijk voor om de wagen bij het hotel te parkeren en hem daar te laten staan tot het tijd was om terug naar de luchthaven te keren... strak plan want het had geen zin om onze trip te laten leiden door files en zoektochten, metro en taxi bleken meer geschikt om ons doorheen Moskou te begeven ;-)
Eindelijk dan onze kamer, eindelijk rust. Ze beviel ons prima, de zitkamer gescheiden van de slaapkamer. Tijd voor een duik in de minibar en een verfrissende douche... Hoewel, erg verfrissend was die niet want ze leidde zo'n beetje haar eigen leven. Na het switchen van kraan naar douchekop besloot het koud water in staking te gaan en kreeg je enkel nog heet water LOL Andersom was wellicht erger geweest ;-) Gelukkig was dat zowat het enige dat er op het hotel aan te merken viel. Heel vriendelijk hotelpersoneel ook, en het moet gezegd worden: alle mensen die we tijdens onze trip benaderden voor hulp, ook al spraken ze geen woord engels, allen deden ze de meeste moeite van de wereld om ons te helpen. Op het eerste zicht een nors volk die Moskovieten, maar opmerkelijk behulpzaam achter die stugge houding!
Na nog even online te gaan om onze goede aankomst op het internet te melden was het tijd voor een welverdiende nachtrust.
Zaterdag, 26 maart: Eerste dag van de Eurasia show en kennismaking met Drago
Vroeg en met de slaap nog in onze ogen uit de veren! We hadden de taxi richting de Crocus Expo hall waar de Eurasia show zou doorgaan de avond voordien al gereserveerd bij de balie van het hotel. Na het ontbijt stond deze al te wachten. Camera en toebehoren bij de hand... we waren er helemaal klaar voor. De taxichauffeur zette op bruuske wijze vaart naar de autostrade van waaruit het nog maar een klein stukje rijden was naar de expo hal. Het scheelde niet veel of we kwamen we met 4 in plaats van 2 personen aan, want 2 dames die het zebrapad overstaken werden bijna op de motorkap geschept *SLIK*. We werden netjes afgezet pal voor de ingang van de hal waar wij moesten zijn. Wat waren we blij dat we zelf geen wagen kwijt moesten op die parking, zo'n drukte. Een knokpartijtje tussen enkele jongeren op de parking terwijl we moesten aanschuiven om bij de hal te komen... en de taxichauffeur bleef vrolijk en onaangedaan neuriën op de tonen van één of ander Russisch nummer dat op de radio speelde, het scheen allemaal volkomen normaal te zijn...;-)
Heelhuids uit de auto stappend was het hoog tijd voor een sigaret, zo'n autorit maak je gelukkig niet elke dag mee ;-) En dan naar binnen, voor het evenement waar we lange tijd naar uitgekeken hadden.
Compleet overweldigd door de ruimte en grootsheid van deze show vergaten we een cataloog te kopen en baanden we ons een weg tussen de vele ringen. Dezelfde drukte en spanning die je bij ons op shows aantreft :-) In de tweede hal kwamen we een dame met een Cane Corso tegen, zij wist ons te zeggen waar de Cane Corso's gekeurd werden. En ja hoor, daar waren ze, een heleboel. In benches, uit benches, in de ring: ik had nog nooit zoveel Cane Corso's bij mekaar gezien!
Toch maar een cataloog halen bij de stand vlakbij de ingang en hopen dat de namen van de deelnemende honden in leesbaar schrift vermeld stonden, helaas stonden er toch een aantal honden vermeld in het voor ons onleesbare cyrillische schrift...
Na eerst de keuring van de jeugdteven gevolgd te hebben vonden we het tijd om ons naar de ring van de reuen te begeven. De zwarte kleur overheerste duidelijk in aantal, zoals verwacht, maar ook gestroomd was goed vertegenwoordigd.
Fawn en formentino waren net zoals bij ons in mindere aantallen aanwezig, hier en daar een blauwe reu maar het viel vooral op dat er bij de teefjes veel meer blauw aanwezig was, louter toeval waarschijnlijk. Hoe dan ook, we namen ons voor om ons op zaterdag voornamelijk op de reuen te concentreren.
En het moét gezegd worden: de kwaliteit was ontegensprekelijk de moeite! Hier zag je duidelijk dat het om één en hetzelfde ras ging, dat is op sommige shows wel eens anders.... Geen Boxer, Bullmastiff of Mastino 'look-a-likes, al zag je ook hier en daar een hond die wat te kort in neus was of type miste, deze honden waren duidelijk in de minderheid!
Men zegt wel eens dat perfectie niet bestaat... maar een aantal honden die we zagen kwamen toch verdomd dicht in de buurt :-)
In de kampioensklasse zagen we Rus Best Line David, David werd gefokt en is eigendom van Ilona Sokol van de kennel Rus Best Line in Moskou, de kennel waar ook onze Drago geboren werd. David werd tijdens Eurasia 2010 zowel op zaterdag als zondag verkozen tot beste van het ras. Dit jaar werd hij op zaterdag 3de geplaatst, wat mij betreft had hij best een hogere plaatsing mogen krijgen, maar de concurrentie in deze kampioensklas was dan ook weer enorm groot.
 |
| Een aantal reuen in de kampioensklas |
De keurmeester die op zaterdag de reuen voor z'n rekening nam kwam uit Nederland en keurde allesbehalve slecht. Hier en daar konden we ons niet helemaal vinden in zijn plaatsingen, maar het is uiteraard de taak van de keurmeester de rasstandaard zo nauwkeurig mogelijk te volgen bij het keuren, wie zijn wij om daar als toeschouwer commentaar op te leveren!?
Beste reu van deze dag werd Ch Ciceron Iz Dinastii Chempionov, een imposante zwarte reu die gefokt werd en eigendom is van de bekende Dinastii Chempionov kennel in Moskou.
Naast het volgen van de keuringen en het maken van foto's werd er ook tijd gemaakt om te babbelen met fokkers en baasjes van de deelnemende Cane Corso's. De gesprekken verliepen niet altijd even vlot, niet elke fokker en zeker niet elke eigenaar heeft voldoende kennis van de Engelse taal om probleemloos onder woorden te brengen wat hij of zij bedoeld, maar waar een wil is is een weg en met handgebaren, een kribbel of tekening op papier kom je ook al een heel eind ;-)
Uiteraard ontmoetten we er ook Ilona, de fokker van de eerder genoemde David en van onze Drago en maakten we van de gelegenheid gebruik om met David op de foto te gaan.
Het einde van de show naderde en het moment brak aan dat we Drago voor het eerst in levende lijve zouden zien. Samen met Marina (een goede vriendin van Ilona) en haar man vertrokken we richting hun huis, waar Drago samen met één van z'n zusjes verbleef tot hij door ons opgehaald werd.
Ook hier weer gebrekkig Engels, en van onze kant geen woord Russisch maar toch konden we ons verstaanbaar maken. Marina woonde niet zo heel ver bij ons hotel vandaan, het bleek zelfs dat we heel dichtbij hen waren op zoek naar ons hotel de avond voordien.
Na alweer een avontuurlijke tocht in de wagen met Marina's man als chauffeur doorheen het eeuwig drukke Moskou kwamen we aan bij hun huis. De spanning nam toe... liefst waren we meteen de keuken binnengestormd op de pups te zien, maar voor het zover werden onze jassen netjes aangenomen en opgehangen, kregen we pantoffels aangeboden en wasten we onze handen in de badkamer... En toen ging eindelijk de deur open, wat we zagen waren twee mooie en vrolijke pups die ons enthousiast begroetten en wiens lijfjes naar alle richtingen kronkelden van blijdschap. De foto's hadden niet gelogen: Drago was een knappe kerel! Marina's gezicht straalde toen ze zag hoe we met de pups omgingen, de camera werd bovengehaald want er moesten natuurlijk foto's gemaakt worden van deze eerste momenten.
Onder de op het eerste gezicht stugge houding van deze mensen schuilde een enorme vriendelijkheid en gastvrijheid. Na een uitgebreide knuffelsessie met de pups namen we plaats in de zetel en volgden al gauw koffie en gebak. Het paspoort en de reisdocumenten van Drago werden bovengehaald en gecontroleerd. Alles wat netjes in orde zodat we Drago dinsdag zonder problemen mee naar België konden nemen. Meer koffie en gebak volgden en er werd gebabbeld over Cane Corso en vragen gesteld over hoe en waar Drago terecht zou komen. De vragen ontroerden me, het werd al snel duidelijk dat deze pups heel veel liefde kregen en met de beste zorgen omringd werden, wat me ontzettend blij maakte.
Een aantal uren later werden we met de wagen naar het dichtstbijzijnde metrostation gebracht en namen we de metro richting hotel... onze eerste kennismaking met de metro in deze grote stad. Geen probleem dachten we, de halte waar we eruit moesten lag vlakbij het hotel. In de richting van het hotel (dachten we...alweer) lopend hielden we halt bij een aantal kraampjes en winkels, voor we het wisten was het donker en liepen we grandioos verloren ;-) Het werd bovendien ook gevoelig kouder, dan maar een taxi... Die bracht ons terug naar waar we moesten zijn en even later belandden we dan toch in onze kamer! Beiden moe van de vele indrukken die dag besloten we in het hotel te eten en onze avond verder door te brengen in de bar van het hotel, napratend over alles wat de afgelopen dag gebracht had.
Zondag, 27 maart: Tweede dag van de Eurasia show en Moskou by night
Na het ontbijt volgde alweer een helse tocht naar de Crocus Expo hal. Ondanks dat we inmiddels een beetje gewoon waren aan de brute rijstijl en het chaotische verkeer in Moskou werd de gordel toch maar weer vastgeklikt.
Inkomkaartjes en catalogus kopen en dan richting Cane Corso's, we kenden onze weg ondertussen. Na wat rondgekeken en mensen gesproken te hebben vatten we post bij de ring waar de jeugdreuen op dat moment gekeurd werden. Mooie, jonge honden die nog een hele weg te gaan hebben voor ze volledig uitgezwaard zijn, maar toch al erg mooi in proportie. We zagen onder andere een zoon van Rus Best Line David, die tweede geplaatst werd (zie foto).
 |
| Aragon for Ollada Arlekin |
In de intermediorklas stond Aragon for Ollada Arlekin, de vader van onze Drago. Deze mooie jonge reu maakte vorig jaar al een grote indruk op me, tijdens de Raduno in Rimini waar hij beste van het ras werd. Daags voordien werd hij voorgebracht door zijn fokker&igenaar Irina Fernandez, op zondag was het Dasha (professionele handler) die met hem in de ring ging. Op zaterdag een 2de plaats en op zondag een 3de plaats voor deze knappe kerel.
 |
| Centr of atraction iz Dinastii chempionov |
De formentino reu op de foto rechts won in deze klas zowel op zaterdag als zondag. Enigszins opmerkelijk, aangezien hij één van de weinige Cane Corso's was met intacte oren en staart, wat niet zo voor de hand liggend is in Rusland.
 |
| Aragon for Ollada Arlekin |
Na de intermediorklas reuen gevolgd te hebben begaven we ons naar de ring waar de teven gekeurd werden. De keurmeester hier was afkomstig uit Zuid-Afrika(!) en had duidelijk vaker de Cane Corso gekeurd. Ook hier weer adembenemende honden in de ring die perfect neergezet werden.
 |
Amberland Art-Gucci Fontils
 |
De manier alleen al waarop de honden voorgebracht worden in Rusland is de moeite om naar te kijken. Alles gebeurt met de grootste zorg en finesse, ik benijd hen om die kennis en ervaring! De meeste fokkers en professionele handlers staan in de ring in een net pak en de honden worden perfect in stand gezet. Hier en daar een enkeling die het waagt iets teveel aandacht naar zichzelf toe te trekken in plaats van naar de hond, maar dat kom je niet alleen in Rusland tegen, ook bij ons zie je dat weleens ;-)
Wanneer je zelf wat bekend bent met het showen van honden haal je probleemloos de mensen eruit voor wie een hond niet veel meer is dan een uithangbord, moeilijk te omschrijven maar hun contact met de honden is anders en ze zijn bruusker in bewegingen tijdens het voorbrengen. Gelukkig waren deze mensen in de minderheid en was er bij de meeste handlers een duidelijke communicatie tussen hen en de hond, zoals altijd mooi om te zien :-)
Eksjklusiv-N Linda, 3e plaats openklas en Rus Best Line Evrika, beste teef kampioensklas
Stanley Pat Calipso, beste teef in openklas, prachtig teefje!.Fokker en eigenaar is Irina Perminova van de gerenommeerde Stanley Pat kennel in Moskou
Beste van het ras op zondag was Lexus iz Dinastii Chempionov, de reu die in openklas won.
We maakten ook kennis met Anja, een meisje woonachtig in Irkoetsk (Siberië), zij had samen met haar Cane Corso reu maar liefst 5000km afgelegd per trein om op deze show aanwezig te kunnen zijn. Ze legde uit dat familie van haar in Moskou woont, desondanks blijft het een bewonderenswaardige onderneming, ze hebben dagenlang in de trein doorgebracht, voor ons compleet onvoorstelbaar.
En wij die dachten dat we met onze 2500km per vliegtuig een verre trip gemaakt hadden ;-) Anja's hond Sormat, een mooie gestroomde reu werd op zondag 1ste in de kampioensklas en kreeg ook het reserveCAC. Het gesprek ging soms moeizaam, inclusief kribbelen op een papier om dingen duidelijker te maken want Anja sprak nog geen 10 woorden Engels. Mailadressen werden uitgewisseld, lang leve de technologie want Anja is imiddels ook aanwezig op facebook!
Na de keuring moesten er nog inkopen gedaan worden bij de kraampjes, waaronder een varikennel om Drago in te vervoeren. Terug bij het metrostation aangekomen waren we vastbesloten deze keer de goede kant uit te gaan. Ons 'gevoel' voor richting deed ons een soort van markt binnenwandelen, Even stilstaan bij de kraampjes met mutsen en sjaals, prijs vragen en checken of het echt bont was, en ja dat was het!!! Geen denken aan, hoe mooi ik ze ook vond ik ben anti-bont, ik kan er mee leven dat het in Rusland gedragen wordt vanwege de extreme koude, maar bij ons vind ik het not done! Al snel bleek dat we een soort van attractie waren voor de verkopers. Behalve hen leek het erop dat we zowat de enige mensen daar waren, en allen keken nieuwsgierig naar de varikennel die uiteraard leeg was. De eerste 5 minuten was dat lachwekkend, maar al gauw probeerden ze ons aan te klampen en werd het enorm vervelend. Sleurend met die kennel en duidelijk de weg kwijt maakten we waarschijnlijk ook geen lokale indruk ;-) Gelukkig vonden we de uitgang gauw, na nog wat rondgestruind te hebben namen we dan weer maar een taxi richting hotel!!!
Na wat rust in het hotel gingen we richting het centrum, met de taxi naar het metrostation. De metro in Moskou is een ware attractie, hoe dichter je bij het centrum komt hoe mooier de stations worden, ze worden dan ook de ‘paleizen voor de gewone mensen’ genoemd. Paleizen of niet, wij slaagden er natuurlijk weer in een aantal keer de verkeerde richting uit te rijden en op een verkeerde lijn terecht te komen. Niet zo verwonderlijk, Moskou heeft een uitgestrekt metronet en diverse haltes bestaan uit een een station dat fungeert als knooppunt. Op zich is dat metronet niet zo moeilijk te snappen, ware het niet dat de namen op ons kaartje in gewoon schrift stonden en die in de metro zelf in het Cyrilisch ;-) Met een inmiddels hongerig gevoel werd elke halte en richting vanaf nu gecheckt en bevestigd door een willekeurige medereiziger: ook hier weer die typische behulpzaamheid... je zou het eens moeten proberen in de Brusselse metro!
het begon zo stilaan een gewoonte te worden ;-)
Foto links: Een wel erg spectaculaire roltrap in een metrostation, zo lang dat je op een
gegeven ogenblik geen begin of einde meer ziet!
Niet veel later kwamen we dan aan in onze eindhalte zoals aangegeven in onze reisgids. Fout dus, we zaten dan wel niet ver maar toch nét te ver om te voet door de koude af te leggen, taxiiiiii....
Maandag, 27 maart: Moskou city + bezoek aan Drago
Een rustige ochtend, vandaag stond Moskou op het programma. Deze keer lieten we ons door de hotelreceptioniste uitleggen bij welke halte we er uit moesten om vlakbij het Rode Plein te geraken en hoe we nu precies bij de metro konden geraken (geen vertrouwen meer in onze reisgids, die kon wel bij het vuilnis na de voorgaande avond). Vol moed vertrokken we richting metrostation, in minder dan 10 minuten waren we er. Het was er opmerkelijk drukker dan de avond voordien, logisch voor een maandag. In amper 20 minuten stonden we op het Rode Plein, ook daar was het nu drukker maar niet minder mooi. Opnieuw de camera erbijgenomen en deze keer foto’s bij daglicht genomen. Tijd voor een echte ‘vrouwenbezigheid’, het bezoeken van het ‘Goem’, een winkelcentrum van 3 verdiepingen. Echter geen winkelcentrum zoals wij dat bij ons kennen, maar een staaltje mooie architectuur in een geklasseerd gebouw. Betoverend mooi, dat was het zeker. Zo ook de prijzen in de winkels, niet verwonderlijk want gewone winkels vond je er amper, enkel dure designerkledij.
Namiddag legden we de 2 kilometer lange tocht af rond het Kremlin, mooi, maar weer die snijdende en bar koude wind. Denkend aan hoe onwerkelijk het is dat er op zo’n mooie plek zoveel bloedvergieten plaatsgevonden hebben in het verleden. Het mausoleum waar Lenin opgebaard ligt lieten we wijselijk links liggen, geen behoefte om geld te betalen om een gebalsemd lijk te bezichtigen ;-)
De rest van de namiddag brachten we kuierend door in de stad, genietend van de mooie gebouwen en de grootsheid van alles, op zoek naar enkele souvenirs.
 |
| Basiliuskathedraal |
 |
| Leninmausoleum |
 |
| Kazankathedraal |
 |
| Bolsjojtheater |
 |
| Historisch museum |
’s Avonds stond er weer een bezoek aan Marina en familie op het programma, ook Ilona was daar. Marina stond er zaterdag op me een Russische simkaart te geven om het precieze uur later af te spreken. Zo gezegd zo gedaan, en kort na onze terugkomst in het hotel begaven we ons (jaja met huurwagen) naar hun huis. Ze stelden voor ons op te pikken aan het metrostation maar we waren vol vertrouwen dat we er met de wagen wel zouden geraken, en dat deden we... uiteindelijk ;-) Na het ritueel van pantoffels aandoen werden we voor de tweede keer begroet door twee blije en onstuimige pups. Alweer een gezellige avond, vol gastvrijheid en het was ruim 2u voorbij toen we ons richting hotel begaven. Maar niet zonder een bezoek aan bar voor we naar boven gingen, het was immers onze laatste avond en slapen konden we ook wel tijdens de vlucht ;-) Tegen 4u zochten we moe maar voldaan ons bed op voor nog enkele uurtjes slaap.
Dinsdag, 28 maart: Ophalen Drago + de terugvlucht
Roodomrandde ogen door het tekort aan slaap en een allesbehalve uitgeslapen maar wel tevreden gevoel. Het sneeuwde inmiddels weer maar dat was gelukkig voorbij toen het tijd was om Drago op te halen. Richting Marina, waar alle papieren nog eens doorgenomen werden en er nog een kop koffie gedronken werd alvorens te vertrekken. Het was duidelijk dat ze het moeilijk had met het nakende afscheid van Drago. Het dekentje dat ze speciaal voor hem had gekocht voor in de varikennel werd om hem heen gewikkeld en zo begaven we ons naar buiten. Ontelbare woorden van dank, de belofte om foto’s naar Ilona te sturen van een opgroeiende Drago en nog meer omhelzingen. Ik denk niet dat ik het ooit zo moeilijk heb gehad om een pup mee te nemen en bij de laatste woorden van afscheid stonden er dan ook tranen in mijn ogen.
TomTom had opnieuw geen bereik... het was wellicht handig geweest hadden we vooraf geweten dat Rusland de satelieten nodig voor GPS bereik gedeeltelijk heeft laten uitgeschakelen ter preventie van spionage ;-) Ter controle hielden we op de snelweg toch even halt om de route te checken, en we bleken juist te zitten. Enkele files uitgezonderd bereikten we vlot de luchthaven. Maar daar kwam het... hoe in godsnaam de juiste parking vinden, de telefoonnnummers die Hertz ons op vrijdag gegeven had bleken niet te werken dus namen we een gok... en reden onwetend een VIP parking binnen, LOL, het mocht niet mankeren dat er aan het eind van de reis nog iets in het honderd liep. De luchthaven binnenwandelen en Hertz zoeken was geen optie en zou door alle visumcontroles veel te veel tijd kosten. De wagen kon ons op dat moment gestolen worden, de terugvlucht was het belangrijkste. VIP parking betekende gelukkig dat we ons dichtbij de ingang bevonden dus we stonden vrij snel in het luchthavengebouw. Ik vreesde voor oponthoud vanwege Drago maar ook dat verliep vlot. Vlakbij de lift bevond zich Hertz, sleutels werden ingeleverd, nu op zoek naar de balie van Brussels Airlines om Drago in te checken. Ook dat ging goed, na het inchecken van onze bagage nog even langs de veterinaire controle en toen was het tijd om Drago af te leveren bij de balie ‘oversized luggage’. Arm ventje, gelukkig had hij geen idee van wat hem te wachten stond!
We waren ruim op tijd bij de gate, onze vlucht vertrok om 16u55 en zou om 18u35 landen in Brussel (lokale tijd, het is in Moskou 2u later dan in België). De vlucht brachten we voornamelijk half slapend door en voor we het wisten stonden we weer op Belgische bodem. Het vliegtuig zat slechts halfvol, we hadden dan ook vrij snel onze bagage en ook Drago stond in een mum van tijd bij ons. Na de douane gepasseerd te hebben zagen we al gauw onze mannen die ons stonden op te wachten. Na nog wat gedronken te hebben in de aankomsthal was het tijd om afscheid te nemen en ons naar huis te begeven... waar ik door een roedel enthousiaste honden begroet werd. Weer terug naar het ‘normale leven’, een prachtige ervaring en vele herinneringen rijker, genoten van elke seconde, ook van de ongeplande en soms toch wel hilarische situaties. Rusland, ooit keer ik terug, het zal nog een hele tijd duren want er zijn nog zoveel dingen die ik wil zien, maar dat dit niet het laatste bezoek was staat als een paal boven water :-)
Een uitgebreide selectie van foto's zal later in een album op de website toegevoegd worden.
De pups van Arek en Vendetta worden morgen 8 weken, en het is een hele tijd geleden dat er nog wat over hen geschreven werd. 
Op 13 april kwam Kristel, onze dierenarts, op bezoek voor het vaccineren, chippen en controleren van de puppies, ze lieten dit alles gelaten over zich heen komen en gaven geen krimp.
