R.I.P. Luca, now you're a star in heaven

Luca °10/01/00 - +25/07/11

Still I don't know why you're gone, now you're gone

No beautiful goodbye

You will never leave my mind

And it turns out to be so much different than our dreams

Now you're, you're a star in heaven

You're a star in heaven now
You're a star in heaven

Yeah you're my star
(Anouk - one word)

Op maandag 25 juli namen we afscheid van Luca, amper 2 weken nadat kanker bij haar werd vastgesteld. Het ziekteproces verliep snel, Luca werd met de dag dikker en haar achterpootjes werden dubbel zo dik als ze normaal waren. Ondanks dat we de dekentjes waar ze op lag ontelbare keren per dag verschoonden was ze altijd nat van de urine (tumoren drukten tegen de blaas). Haar verder laten aftakelen was ondenkbaar, en daarom namen we de beslissing haar thuis vredig te laten inslapen, uit respect voor haar, voor alles wat ze ons gegeven heeft en voor ons betekent heeft, en altijd zal blijven betekenen.

In september vorig jaar werden er voor het eerst melkkliertumoren bij haar vastgesteld, die werden weggehaald. Amper 5 maanden later waren ze terug en ging ze nogmaals onder het mes, het herstel verliep deze keer iets moeizamer maar toch knapte ze weer op en werd ze weer de oude, al was ze iets rustiger.
Het urineverlies kort daarna bestempelden we als incontinentie, nu weten we dat dit te wijten was aan de groeiende tumoren.
Vrienden die recent nog bij ons over de vloer kwamen staan perplex, 3 weken geleden stond ze nog samen met de andere honden te waken aan het hek. Een week later, toen we in Parijs waren treedden de eerste duidelijke symptomen op. En nu is ze weg, voorgoed.


We koesteren nu de mooie herinneringen aan haar, en dat zijn er ontelbaar veel.
Luca, pup die we aanhielden uit het eerste nestje hier geboren. De eerste hond waarmee ik het officiële gehoorzaamheidsbrevet mee behaalde. Koppig als geen ander, maar zo blij iets te mogen ondernemen met de baas. Men beweert wel eens dat het niet de makkelijkste honden zijn, maar samen met haar moeder accepteerde ze zowel Bora als Nina die hier beiden als volwassen hond kwamen wonen. Wanneer er een nieuwe pup bij ons kwam wonen was Luca de eerste om zich die toe te eigenen en er zich om te bekommeren.

Dat kanker ooit de oorzaak van het overlijden van Luca zou worden, daar was ik op voorbereid nadat ze zo snel terug onder het mes moest in februari. Maar dat dit zo snel zou zijn, amper 5 maanden na het overlijden van haar moeder Jenna, daar waren we niet op voorbereid.
11 mooie jaren, het is lang... maar nooit lang genoeg. Ze zijn nu allemaal weer samen: Zoë, Atilla, Jenna en Luca. Ik ben er zeker van dat ze opgewacht werd daar aan de andere kant van de regenboogbrug...

 Als ik eens broos en zwak zal zijn,

en niet meer slapen kan van pijn,

Doe dan wat nodig is, want och,

die laatste strijd verliest men toch...

Ik weet dat het je droef zal maken,

dwing toch jezelf niet te verzaken,

Dan, meer dan enig andere dag,
blijkt wat jouw liefde echt vermag

Wij hadden het jaren samen goed,

heb dan voor mij die laatste moed

Jij wilt toch ook dat ik niet lijd?

Laat mij dus gaan te rechter tijd.

Breng mij naar waar men hulp mij biedt,

één bede slechts, verlaat mij niet!

Houdt mij zacht pratend tegen je aan,

totdat mijn ogen breken gaan...

Je weet, al is het later pas,

dat dit heus voor mijn bestwil was

Al gaf mijn staart een laatste groet,

ik lijd niet meer, en dat is goed

Treur niet omdat het lot bewerkt,

dat jij, juist jij, mijn tijd beperkt

Wij waren lang elkaar zo na,

laat dat je troost zijn als ik ga.....

 

Golden Dog Trophy Luik, het verslag

Zaterdag 23 juli waren we met Jaws en Kobra aanwezig op de Golden Dog Trophy in Luik, een show die we zelden overslaan en die van alle shows het dichtst bij huis is (amper 15min rijden).
Omdat de Halles des foires vernieuwd worden en er 1 hal reeds gesloopt werd werden een aantal rassen buiten gekeurd, ook de ring van de Cane Corso was buiten.

Er waren in totaal 13 Cane Corso's ingeschreven, afkomstig uit België en Nederland. We werden als eerste ras gekeurd, keurmeester van Dhr. Vanhoenacker uit België, die de Cane Corso al vaker gekeurd heeft en die erg zuinig is met het geven van uitmuntend.
Vlak voor het begin van de keuringen begon het te regenen, gelukkig geen zware regenbui maar prettig is anders. Jaws stond met z'n 14 maanden voor het laatst in de jeugdklas in België (na 8 augustus is hij oud genoeg om deel te nemen in de intermediaire klas). De ring was helaas niet erg groot waardoor het moeilijk was om z'n mooie gangwerk volledig tot recht te doen komen, maar dhr. Vanhoenacker was meer dan tevreden met wat hij zag en beoordeelde hem met uitmuntend. Hij stond deze keer als enige reu in zijn klasse, de euforie is dan een stuk minder groot dan toen hij afgelopen maand in Nederland 1ste werd van 15 reuen. Maar niet minder prettig om toch de bevestiging te krijgen dat ook deze keurmeester tevreden was over hem.

Voor Kobra was het haar 2de show, met haar 4.5 maanden stond ze in de babyklasse, eveneens als enige teefje. Door een fout van mij (ik had Jaws nog aan de riem) moest ik haar halsoverkop uit de bench halen waardoor ze niet erg zelfzeker in de ring stond en zich ook niet echt goed liet neerzetten. Frustrerend want tijdens het oefenen blijft ze staan als een standbeeld. De ringmeester maakte er een opmerking over, die bij mij in het verkeerde keelgat schoot en die dan ook reactie uitlokte... van een pup van nog geen 5 maanden kan immers niet verwacht worden dat deze perfect blijft staan zoals een volwassen hond die al meerdere shows gelopen heeft en 'het klappen van de zweep' kent. Hoe dan ook, de keurmeester was in het bijzonder tevreden over haar gangwerk op deze jonge leeftijd, en ze werd dan ook beoordeeld met een veelbelovend. Het reutje uit de babyklasse (mooie pup!) werd er bijgeroepen en Kobra werd verkozen tot beste baby, op deze show 'Golden Baby'.

Na het keuren van de jeugdteven werd Jaws terug de ring ingeroepen en werd hij beste jeugd. Azn het eind van de keuringen moest hij nog meelopen voor beste van het ras, maar het spreekt voor zich dat een jeugdhond zelden wint van de beste reu en beste teef.

Vanwege de vele bekende gezichten uit België en Nederland (baasjes van de andere Cane Corso's) die aanwezig waren ging de dag snel voorbij. Minder fijn was dan weer dat het bar koud was buiten, maar de voglende regenbui bleef gelukkig uit tot later in de namiddag (deed ons wel met onze honden en spullen naar binnen verhuizen). Door de kleinere locatie was er minder gelegenheid om te shoppen in Luik, maar we slaagden er toch in om een knuffel (voor Arek) en gedroogde snacks voor de hele roedel te scoren :-)

De eindkeuringen (erering) begonnen om 15u, zowel Kobra als Jaws moesten nog een rondje in de erering lopen vanwege beste baby en beste jeugd. Voor deze eindkeuringen geen keurmeesters die bekend zijn met de Cane Corso, en zoals meestal het geval is waren we even snel weer buiten de ring als dat we binnen waren ;-) Toch altijd een leuke ervaring, het was voor Kobra ook de eerste keer dat ze in de erering mocht lopen (en voor mezelf was het door onze lange pauze ook alweer geleden sinds Jaws in Maastricht beste baby werd!). Toevallig stond ik met Kobra als eerste om de erering te betreden, wat best wel eng was omdat dan de eerste seconden echt alle ogen op jouw hond gericht zijn en de ring verder nog helemaal leeg is. Het luide applaus (meer voor de beste baby's in het algemeen dan voor de Cane Corso, LOL) deed Kobra niks, ze leek door de ring te zweven en liet zich deze keer perfect neerzetten, een uitstekende extra ervaring voor haar :-)
We hadden de camera meegenomen, maar de batterij bleek leeg te zijn :( Gelukkig hebben er wel diverse mensen foto's gemaakt, deze twee (gemaakt door Jane uit Nederland) wil ik alvast even delen, meer foto's volgen later.

Herinneringen...

Zoals in het vorige blogbericht al te lezen was, verbleven we op 7 en 8 juli in Parijs. Villepinte om precies te zijn, één van de vele voorsteden die Parijs rijk is.
Aangekomen in het grote Gare du Nord moesten we met de gewone trein (de RER) naar Villepinte reizen. Eén van de haltes onderweg was 'Aulnay sous Bois', en dit deed me in gedachten terugkeren naar 2005, het ophalen van Arek in Frankrijk.

De dagen in 2011 vallen exact hetzelfde als in 2005. Wat betekent dat er ook dit jaar een donderdag 30 juni was. Op deze datum sloot ik Arek voor het eerst in mijn armen, na maanden afgeteld te hebben naar dit moment.

Woensdag 29 juni vertrok ik 's ochtends met mijn moeder naar Frankrijk, een trip van 1000km met de wagen. Onze eindbestemming was Pineuilh, een stadje gelegen in de Dordogne tussen Bergerac en Bordeaux, waar we Arek zouden ophalen in de kennel 'La horde du bois des centaures'.

De heenreis verliep vlot, met regelmatige pauzes. Een gedetailleerde routebeschrijving en kaart hadden we ter beschikking, navigatiesystemen waren 6 jaar geleden nog niet zo vanzelfsprekend.
Ondanks de vlotte heenreis kwamen we een stuk later aan dan gepland en werd de kennismaking met Arek, zijn familie en zijn fokker uitgesteld tot de ochtend daarna. De volgende ochtend werden we door Nathalie Mardelle (fokker) opgehaald aan onze chalet waar we een paar daagjes verbleven en reed ze ons voor naar haar huis. De spanning nam toe, het zou nu niet meer lang duren voor ik de pup zou zien waar ik zo lang naar uitgekeken had.

En daar was hij dan, de kleine grijze pup die mijn hart vanaf de eerste seconde sneller deed slaan. De eerste ogenblikken was hij rustig, maar zodra hij uit de kennel was veranderde hij in een speelse en levenslustige pup die er niet voor terugdeinsde zijn moeder herhaaldelijk te plagen :-)

Foto 1&2: Arek en zijn moeder (Freyja)
Foto 2: Arek's vader (Urak)
Foto 3: mijn moeder met Arek's moeder

6 maanden eerder werd Atilla bruut uit ons leven gerukt toen hij overleed ten gevolge van een maagtorsie. Dit was een enorm zware klap voor me, en mijn eerste reactie was dan ook dat ik nooit nog een andere hond zou willen. Een tijdje later begon ik toch terug te denken aan een andere Cane Corso pup, die uiteraard Atilla nooit zou vervangen, maar die me opnieuw de liefde en vriendchap zou schenken die ik zo miste.
Na veel speurwerk op internet en veel contact met fokkers kwam ik bij Nathalie Mardelle terecht, die op dat moment eigenaar was van de kennel La horde du Bois des Centaures. Er hadden 2 dekkingen plaastgevonden waarvan de pups verwacht werden in het voorjaar, waarover ze me een hoop informatie en foto's verschaftte. Dat het opnieuw een reu moest zijn stond vast, we raakten het thuis niet eens over zwart of blauw maar mijn voorkeur voor blauw won het uiteindelijk. En zo stonden we bij deze kennel op de wachtlijst, voor een pup van Freyja en Urak.

Het aftellen kon beginnen, de week dat de pups verwacht werden waren we op vakantie in Schotland. Bij thuiskomst kon ik niet snel genoeg mijn mail checken, en ja hoor... daar waren ze ;-) We stonden als tweede op de lijst voor een blauwe reu, er waren slechts 2 blauwe reuen geboren dus moeilijk was de keuze niet! En nu, 6 jaar later ben ik nog steeds ontzettend blij met 'onze pup'.
De weken gingen voorbij en uiteindelijk brak de dag aan dat we hem konden ophalen.

Pineuilh, de Dordogne. Arek's geboorteplaats

Me wel 1000x voorgenomen te hebben dat ik me nooit meer zo aan een hond zo hechten als aan Atilla, omdat ik nooit meer de pijn wou voelen die ik voelde toen hij uit mijn leven gerukt werd, verdween dit voornemen als sneeuw voor de zon toen ik Arek voor het eerst in mijn armen sloot, liefde op het eerste gezicht en het begin van een onvoorwaardelijke vriendschap.

In overleg met Nathalie besloten we om Arek diezelfde avond op te halen, vrijdagochtend zouden we terug richting België vertrekken. De namiddag spendeerden we aan het verkennen van het pittoreske stadje en zijn omgeving, die trip zou voor een pup van 8 weken teveel van het goede geweest zijn.

 

's Avonds haalden we Arek op, met een klein hartje, bang dat hij om z'n 'roedel' zou gaan treuren. In plaats van uit te gaan eten haalden we pizza af in de stad. Arek voelde zich verbazingwekkend snel thuis, wat een slimme en alerte pup. We brachten de avond grotendeels buiten met hem door, en toen het tijd was om te gaan slapen gaf hij geen kik. Hij sliep de hele nacht door, net alsof hij z'n hele leven al bij ons was geweest!



Vrijdag na het ontbijt vatten we onze terugreis aan. Ondanks de pilletjes tegen wagenziekte werd Arek toch misselijk in de wagen, gelukkig bleef het bij die ene keer. Ook deze rit verliep vlot, en na het eten van een broodje 's middags reden we weer verder, onderweg regelmatig halt houdend om Arek uit te laten. 

We bereikten Parijs in het volle spitsuur, na herhaaldelijk stilstaan, schakelen en aanschuiven raakten we voorbij de periférique... en net daar ging het mis. De zoveelste tunnel naar buiten rijdend merkte ik dat er wat mis was met de wagen, in plaats van 3 pedalen kon ik er nog maar 2 voelen en al snel bleek dat de koppeling het begeven had. Schakelen was onmogelijk en voorzichtig liet ik de wagen uitbollen naar een zone waar geen auto's mochten rijden, aan de kant van de immens drukke ring. De 4 knipperlichten ingeschakeld, gevarendriehoek uitgehaald en daar stonden we dan. We hadden domweg geen assistanceverzekering voor buiten België, na een telefoontje met het thuisfront en de verzekering werd er besloten dat deze laatste een takeldienst zou verwittigen die de wagen dan naar de dichtsbijzijnde Opel garage zou brengen. Geen prettige vooruitzichten, we zouden ten vroegste pas maandag onze terugreis kunnen hervatten...
Tijdens het wachten stopte er een Fransman, aan zijn kledij te zijn duidelijk een automecaniciën. Hij bekeek de wagen, checkte de versnellingen en legde ons uit dat hij ons kon helpen, hij zou zaterdagochtend de vervangstukken gaan kopen en dus moesten we een nacht in een hotel doorbrengen. Zo gezegd zo gedaan, met blindelings vertrouwen spraken we af dat hij ons (hij samen met mijn moeder en Arek in onze wagen waarmee hij nog enkele versnellingen kon gebruiken) naar de dichtsbijzijnde stad zou brengen waar we een hotel konden nemen. Ik reed met zijn wagen achter hen aan en geloof niet dat ik ooit zo'n helse rit heb meegemaakt. Als rasechte fransman racete hij over de wegen waarbij ik halsbrekende toeren moest uithalen om te kunnen volgen, in zijn wagen. Vlak voor we vertrokken arriveerde de takeldienst die voor ons besteld was en legde hij uit dat we 'familie' waren en dat hij ons zou helpen ;-)
Na een dolle rit waarbij mijn moeder doodsangsten uitstond naast hem kwamen we aan in een Parijse voorstad... Aulnay sous Bois. Een stadje met inwoners waarvan de meeste niet van Franse origine waren ;-) Alles wat van waarde kon zijn voor mogelijke inbrekers werd uit de wagen gehaald, een paar straten verder kwamen we een IBIS hotel tegen. De situatie kort uitleggend en meldend dat we een 'kleine pup' bij ons hadden konden we een kamer boeken, het personeel aan de receptie fronste wel even de wenkbrauwen toen ze zagen dat die pup toch niet zo heel erg klein was, maar gelukkig... de toegang werd ons niet ontzegd. Met onze 'reddende engel' Marcel, want zo heette hij, spraken we af dat hij ons de ochtend nadien terug zou opzoeken waarbij hij de wagen zou repareren. We gaven hem een niet al te grote som geld mee voor de vervangstukken, en zo liet hij ons achter, hopend maar niet helemaal zeker of hij daags nadien werkelijk zou terugkeren.

Met hongerige magen trokken we, het was inmiddels donker, erop uit om wat eetbaars te zoeken. De mensen die we in de straten tegenkwamen waren van twijfelachtig allooi, en dan druk ik het nog heel erg zacht uit. Eten was niet moeilijk te vinden, er waren pitta- en shoarmabars in overvloed ;-) Opnieuw gedroeg Arek zich voorbeeldig, al liet hij wel een aantal vlekken achter op het vasttapijt van onze kamer. Midden in de nacht werd ik wakker van een wagen die met piepende banden over de nabijgelegen parking scheurde, ongerust dat het wel eens onze wagen kon zijn (paranoïa!!) viel ik terug in slaap. 's Morgens checkten we uit na het ontbijt en wachtten we in de buurt van het hotel op Marcel... toen hij dan ook werkelijk verscheen kon ik hem wel om de hals vliegen. Slecht nieuws was dat hij geen vervangstukken had kunnen vinden omdat er geen winkel open te vinden was, maar hij wist een methode om ons toch veilig naar België te laten rijden. Geen idee wat die was, maar hij repareerde wat, en vervolgens nam hij ons mee voor een aantal ritten door de stad waarbij ik moest rijden en oefenen met de versnellingen, ik kon schakelen tot 4 wat betekende dat we tegen max 100km/u naar België konden rijden, maar dat maakte niks uit... we konden vertrekken! Ook het starten verliep niet zonder schokken en stoten, vandaar de verplichte oefening vooraleer hij ons liet vertrekken ;-) Man wat waren we deze mens dankbaar, er bestonden blijkbaar nog goede mensen!

De terugreis verliep dan wel tegen minder hoge snelheid dan normaal, en behalve het schokken van de wagen bij het stoppen en weer vertrekken aan de péage stations ging het goed. In de vroege avond bereikten we België, waar we 's avonds present moesten zijn op de jaarlijkse barbeque van onze hondenschool. Nadat we Arek lieten kennismaken met Jenna en Luca, onze senior Pitbullteefjes liet ik hem met tegenzin achter, hoewel hij volgens mij als een blok in slaap viel, wat ik eigenlijk zelf ook wel wou doen!

De dag nadien was er de viering van het 5-jarige bestaan van de hondschool, en natuurlijk ging Arek mee:

Deze trip zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan, in de eerste plaats natuurlijk vanwege mijn onbeschrijflijk sterke band met de grote grijze beer die Arek geworden is, maar ook door de onverwachtte gebeurtenissen tijdens onze terugreis ;-) Achteraf gezien valt alles veel beter mee dan in het begin het geval lijkt! Inmiddels kan ik gerust beginnen met het schrijven van een boek over de belevenissen tijdens mijn Cane Corso missies ;-) Later dat najaar kwam Aulnay Sous Bois nog in het nieuws, vanwege de zware rellen die er plaatsvonden, wagens die in brand gestoken werden en noem maar op. Eerlijkgezegd verbaasde me dat niets, terugdenkend aan het volk dat daar door de straten zwierf...


Een heel lang verhaal, dat enkele insiders reeds kenden en dat verder nooit ergens op mijn website vermeld werd. De herinneringen zijn nog zo tastbaar dat het lijkt alsof het gisteren was. Bang dat ze ooit minder vers in mijn geheugen zullen zitten wou ik ze graag virtueel neerschrijven, en delen met mensen die benieuwd zijn naar hoe de hond die zoveel voor me betekend en die de passie voor de Cane Corso heeft doen ontwaken in mijn leven is gekomen.

Om af te sluiten... de 1000km van Tongeren naar Pineuilh en terug zou ik zelfs met veel plezier te voet afgelegd hebben, wetend dat ik met de pup zou terugkeren die door de jaren heen is uitgegroeit tot een geweldige hond, mijn maatje, mijn alles...!!!

           

 

 

   



De World dog show in Parijs

Donderdag 7 en vrijdag 8 juli verbleven we in Parijs, ter ere van de world dog show! Deze show wordt jaarlijks georganiseerd, vaak in landen die minder goed bereikbaar zijn dan Frankrijk. Dé ultieme kans dus om dit jaar fokkers en honden uit diverse landen te ontmoeten. Gecoupeerde honden waren toegelaten op deze show, mits ze uit een land kwamen waar couperen nog toegestaan is en/of mits ze geboren werden vooraleer een eventueel coupeerverbod van kracht ging.

De indruk bij het betreden van de expohallen was, hoe zal ik het zeggen... overweldigend :-) Niet te vergelijken met andere shows!
Een kleine impressie:

Zelf hadden we geen honden ingeschreven, we hebben wel even met het idee gespeeld maar besloten uiteindelijk om gewoon als bezoekers te gaan en onze volledige aandacht te wijden aan de honden en hun fokkers/eigenaars. 186 honden waren er ingeschreven, de reuen en teven werden in aparte ringen gekeurd wat begrijpelijk is gezien de tijdsdruk maar wat het niet eenvoudig maakte om beide keuringen te volgen.

Er waren prachtige Cane Corso's aanwezig, uit onder andere de voormalige Oostbloklanden, Rusland, Italië, Spanje en Frankrijk. Ook enkele Nederlanders, België werden door geen enkele fokker of eigenaar vertegenwoordigd.

Multi Ch. Ciceron iz Dinastii Chempionov
met fokker/eigenaar Emilia Gaidukova uit Moskou

Hartelijk weerzien met een aantal dames uit Rusland: Elena, Tatjana en Ilona (fokker van Drago). Ilona had Rus Best Line David en zijn zoon Zesaro Giorgio en dochter Zezilia meegebracht. Zesaro werd vice young world winner. Ze overhandigde me de stamboom van Drago, die nu officieel 'Rus Best Line Drago Domingo heet'. Niet alleen wij Belgen drinken trouwens graag een glaasje op show, ook deze dames weten dat te appreciëren ;-)

Ch. Rus Best Line David
en beneden
zijn zoon Rus Best Line Zesario Giorgio, vice YWW' 11


 

Het was niet eenvoudig om én de show te volgen, foto's te maken en tussendoor nog te babbelen, we hebben ons best gedaan om al deze dingen te combineren, met als resultaat dat de dag eigenlijk veel te snel voorbij ging.

Intermediorclass reuen, op de eerste plaats Dorian Gerassi Corso (fokker/eigenaar Gerassi Lazar uit Israel),  de reu die de meeste indruk op me maakte tijdens deze twee dagen show. 

Twee prachtexemplaren:

Gvido Sangue Magnifica, 1EX kampioensklas reuen, World Winner 2011, CACIB, Best of Breed

en

Dorian Gerassi Corso, 1EX intermediorklas reuen, CACx2

Ch. Marcos, 3de plaats openklasse

Iasmin da Quinta da Quares uit Portugal, 4e plaats kampioensklas teven

Een teefje dat het recent erg goed doet op shows in Italië en dat van alle
teven misschien wel het meeste indruk op me maakte.

Young World Winner 2011 Private Vendetta della Valle dei Lord, fokker Luigi Di Rienzo (I)/Eigenaar Marija Demchenka (Amberland kennel, Letland) 

Ninette della Valle degli orsi Ali, fokker/eigenaar Denis Ali uit Roemenië. Ninette is een dochter van multi ch. Birra (nestbroer van onze Bora). Ze werd in 2009 al young world winner en werd in Parijs verkozen tot beste teef wat haar de titel 'World Winner 2011' oplevert!


Maar de grote overwinnaar was toch wel de kennel 'Sangue Magnifica' uit Servië, ze kaapten met hun reuen in elke plaats de titel weg. Gvido Sangue Magnifica werd World Winner 2011, zijn zoon Murano Sangue Magnifica Young World Winner 2011 en Boss Sangue Magnifica werd Puppy World Winner 2011!!! Stuk voor stuk indrukwekkende honden, een overwinning die een bekroning is op een jarenlange goede selectie!
Vriendelijke mensen ook, met wie ik eind 2010 reeds contact had en aan wiens kennel ik in de nabije toekomst zeker een bezoek zal brengen :-)

World Winner 2011 en best of breed Gvido Sangue Magnifica

Young World Winner 2011 Murano Sangue Magnifica

Puppy World Winner 2011 Boss Sangue Magnifica

die bij de erekeuringen ook Best puppy in show werd!!!

Van links naar rechts: Murano, Gvido en Boss

World Winners 2011: Gvido Sangue Magnifica en Ninette della Valle degli Orsi Ali

Young World Winners 2011: Murano Sangue Magnifica en Private Vendetta della Valle dei Lord

Timoniere's Love iz Dinastii Chempionov (Domina), met eigenaar Krisztina Andreas uit Duitsland
samen met haar vader Multi Ch. Ciceron iz Dinastii Chempionov (fokker/eigenaar Emilia Gaidukova)

En tot slot, het weerzien met Jo Lueck. Jo is eigenaar van de kennel 'Boleyn' in Engeland en heeft in het verleden de nestkeuring van de Nederlandse  een aantal keren op zich genomen heeft. Een schat van een mens met een groot hart voor haar honden, voor wie het welzijn en geluk van haar viervoeters ook voorgaat op aanzien en geld. Wanneer we aan de praat geraken lijkt de tijd altijd veel te snel voorbij te gaan, ik vermoed dat ik dan ook maar eens gebruik ga maken van Ryanair om haar een bezoek te brengen.
Van links naar rechts: Denis Ali (Valle degli Orsi Ali-Roemenië), Jo Lueck (Boleyn Cane Corso-Engeland), ikzelf, Sergio Pella (Fosso Corno-Italië)



Na een nacht op hotel geslapen te hebben was het tijd voor de tweede show op vrijdag, het Franse kampioenschap. Een aantal fokkers die er donderdag wel waren hadden voor deze show niet ingeschreven, maar dat mocht de pret niet drukken. Het was wat rustiger dan de vorige dag, en dat gaf ons beter de kans om de keuringen te volgen.

Neli Gerassi Corso, kampioensklas teven (fokker/eigenaar Gerassi Lazar, Israel)

Rus Best Line Zesilia, 2EX in jeugdklas teven

Private Vendetta della Valle dei Lord
1EX jeugdklas teven + Beste jeugdhond Cane Corso Championnat de France

Ciceron iz Dinastii Chempionov, 1EX kampioensklas reuen

Rus Best Line Zesaro Giorgio, beste jeugdreu Championnat de France

Dorian Gerassi Corso
1EX intermediairklas reuen, CACx2 en Frans kampioen
Eigenaar/Fokker Gerassi Lazar, Gerassi kennel in Israel
Een bezoek aan deze kennel staat in de toekomst zeker op het programma! Gerassi Lazar is naast fokker ook dierenarts, fokt de Cane Corso op kleine schaal en houdt zich met hart en ziel bezig met het ras, hetgeen zich dan ook uit in de kwaliteit van de door hem gefokte honden.

Iasmin da Quinta de Quires (fokker/eigenaar Rafaela Dias uit Portugal)
Beste teef op het Championnat de France!

Beste teef en Beste reu Championnat de France:
Iasmin da Quinta de Quires en Dorian Gerassi Corso (BOB + Fr. kampioen)
En net zoals op de World Dog Show zijn ook de winnaars van deze show afkomstig uit niet zo voor de hand liggende landen, Portugal en Israel!

Van links naar rechts: Rus Best Line Zesilia, Rus Best Line David en Rus Best Line Zesaro Giorgio

Vrijdagnacht arriveerden we terug in België, weer heel wat indrukken rijker. Een onvergetelijke ervaring, die we hopelijk volgend jaar zullen herhalen tijdens de World Dog Show in Salzburg, Oostenrijk!