vrijdag 22 juli 2011

Herinneringen...

Zoals in het vorige blogbericht al te lezen was, verbleven we op 7 en 8 juli in Parijs. Villepinte om precies te zijn, één van de vele voorsteden die Parijs rijk is.
Aangekomen in het grote Gare du Nord moesten we met de gewone trein (de RER) naar Villepinte reizen. Eén van de haltes onderweg was 'Aulnay sous Bois', en dit deed me in gedachten terugkeren naar 2005, het ophalen van Arek in Frankrijk.

De dagen in 2011 vallen exact hetzelfde als in 2005. Wat betekent dat er ook dit jaar een donderdag 30 juni was. Op deze datum sloot ik Arek voor het eerst in mijn armen, na maanden afgeteld te hebben naar dit moment.

Woensdag 29 juni vertrok ik 's ochtends met mijn moeder naar Frankrijk, een trip van 1000km met de wagen. Onze eindbestemming was Pineuilh, een stadje gelegen in de Dordogne tussen Bergerac en Bordeaux, waar we Arek zouden ophalen in de kennel 'La horde du bois des centaures'.

De heenreis verliep vlot, met regelmatige pauzes. Een gedetailleerde routebeschrijving en kaart hadden we ter beschikking, navigatiesystemen waren 6 jaar geleden nog niet zo vanzelfsprekend.
Ondanks de vlotte heenreis kwamen we een stuk later aan dan gepland en werd de kennismaking met Arek, zijn familie en zijn fokker uitgesteld tot de ochtend daarna. De volgende ochtend werden we door Nathalie Mardelle (fokker) opgehaald aan onze chalet waar we een paar daagjes verbleven en reed ze ons voor naar haar huis. De spanning nam toe, het zou nu niet meer lang duren voor ik de pup zou zien waar ik zo lang naar uitgekeken had.



En daar was hij dan, de kleine grijze pup die mijn hart vanaf de eerste seconde sneller deed slaan. De eerste ogenblikken was hij rustig, maar zodra hij uit de kennel was veranderde hij in een speelse en levenslustige pup die er niet voor terugdeinsde zijn moeder herhaaldelijk te plagen :-)



Foto 1&2: Arek en zijn moeder (Freyja)
Foto 2: Arek's vader (Urak)
Foto 3: mijn moeder met Arek's moeder


6 maanden eerder werd Atilla bruut uit ons leven gerukt toen hij overleed ten gevolge van een maagtorsie. Dit was een enorm zware klap voor me, en mijn eerste reactie was dan ook dat ik nooit nog een andere hond zou willen. Een tijdje later begon ik toch terug te denken aan een andere Cane Corso pup, die uiteraard Atilla nooit zou vervangen, maar die me opnieuw de liefde en vriendchap zou schenken die ik zo miste.
Na veel speurwerk op internet en veel contact met fokkers kwam ik bij Nathalie Mardelle terecht, die op dat moment eigenaar was van de kennel La horde du Bois des Centaures. Er hadden 2 dekkingen plaastgevonden waarvan de pups verwacht werden in het voorjaar, waarover ze me een hoop informatie en foto's verschaftte. Dat het opnieuw een reu moest zijn stond vast, we raakten het thuis niet eens over zwart of blauw maar mijn voorkeur voor blauw won het uiteindelijk. En zo stonden we bij deze kennel op de wachtlijst, voor een pup van Freyja en Urak.

Het aftellen kon beginnen, de week dat de pups verwacht werden waren we op vakantie in Schotland. Bij thuiskomst kon ik niet snel genoeg mijn mail checken, en ja hoor... daar waren ze ;-) We stonden als tweede op de lijst voor een blauwe reu, er waren slechts 2 blauwe reuen geboren dus moeilijk was de keuze niet! En nu, 6 jaar later ben ik nog steeds ontzettend blij met 'onze pup'.
De weken gingen voorbij en uiteindelijk brak de dag aan dat we hem konden ophalen.

Pineuilh, de Dordogne. Arek's geboorteplaats

Me wel 1000x voorgenomen te hebben dat ik me nooit meer zo aan een hond zo hechten als aan Atilla, omdat ik nooit meer de pijn wou voelen die ik voelde toen hij uit mijn leven gerukt werd, verdween dit voornemen als sneeuw voor de zon toen ik Arek voor het eerst in mijn armen sloot, liefde op het eerste gezicht en het begin van een onvoorwaardelijke vriendschap.

In overleg met Nathalie besloten we om Arek diezelfde avond op te halen, vrijdagochtend zouden we terug richting België vertrekken. De namiddag spendeerden we aan het verkennen van het pittoreske stadje en zijn omgeving, die trip zou voor een pup van 8 weken teveel van het goede geweest zijn.


 









's Avonds haalden we Arek op, met een klein hartje, bang dat hij om z'n 'roedel' zou gaan treuren. In plaats van uit te gaan eten haalden we pizza af in de stad. Arek voelde zich verbazingwekkend snel thuis, wat een slimme en alerte pup. We brachten de avond grotendeels buiten met hem door, en toen het tijd was om te gaan slapen gaf hij geen kik. Hij sliep de hele nacht door, net alsof hij z'n hele leven al bij ons was geweest!





Vrijdag na het ontbijt vatten we onze terugreis aan. Ondanks de pilletjes tegen wagenziekte werd Arek toch misselijk in de wagen, gelukkig bleef het bij die ene keer. Ook deze rit verliep vlot, en na het eten van een broodje 's middags reden we weer verder, onderweg regelmatig halt houdend om Arek uit te laten. 




We bereikten Parijs in het volle spitsuur, na herhaaldelijk stilstaan, schakelen en aanschuiven raakten we voorbij de periférique... en net daar ging het mis. De zoveelste tunnel naar buiten rijdend merkte ik dat er wat mis was met de wagen, in plaats van 3 pedalen kon ik er nog maar 2 voelen en al snel bleek dat de koppeling het begeven had. Schakelen was onmogelijk en voorzichtig liet ik de wagen uitbollen naar een zone waar geen auto's mochten rijden, aan de kant van de immens drukke ring. De 4 knipperlichten ingeschakeld, gevarendriehoek uitgehaald en daar stonden we dan. We hadden domweg geen assistanceverzekering voor buiten België, na een telefoontje met het thuisfront en de verzekering werd er besloten dat deze laatste een takeldienst zou verwittigen die de wagen dan naar de dichtsbijzijnde Opel garage zou brengen. Geen prettige vooruitzichten, we zouden ten vroegste pas maandag onze terugreis kunnen hervatten...
Tijdens het wachten stopte er een Fransman, aan zijn kledij te zijn duidelijk een automecaniciën. Hij bekeek de wagen, checkte de versnellingen en legde ons uit dat hij ons kon helpen, hij zou zaterdagochtend de vervangstukken gaan kopen en dus moesten we een nacht in een hotel doorbrengen. Zo gezegd zo gedaan, met blindelings vertrouwen spraken we af dat hij ons (hij samen met mijn moeder en Arek in onze wagen waarmee hij nog enkele versnellingen kon gebruiken) naar de dichtsbijzijnde stad zou brengen waar we een hotel konden nemen. Ik reed met zijn wagen achter hen aan en geloof niet dat ik ooit zo'n helse rit heb meegemaakt. Als rasechte fransman racete hij over de wegen waarbij ik halsbrekende toeren moest uithalen om te kunnen volgen, in zijn wagen. Vlak voor we vertrokken arriveerde de takeldienst die voor ons besteld was en legde hij uit dat we 'familie' waren en dat hij ons zou helpen ;-)
Na een dolle rit waarbij mijn moeder doodsangsten uitstond naast hem kwamen we aan in een Parijse voorstad... Aulnay sous Bois. Een stadje met inwoners waarvan de meeste niet van Franse origine waren ;-) Alles wat van waarde kon zijn voor mogelijke inbrekers werd uit de wagen gehaald, een paar straten verder kwamen we een IBIS hotel tegen. De situatie kort uitleggend en meldend dat we een 'kleine pup' bij ons hadden konden we een kamer boeken, het personeel aan de receptie fronste wel even de wenkbrauwen toen ze zagen dat die pup toch niet zo heel erg klein was, maar gelukkig... de toegang werd ons niet ontzegd. Met onze 'reddende engel' Marcel, want zo heette hij, spraken we af dat hij ons de ochtend nadien terug zou opzoeken waarbij hij de wagen zou repareren. We gaven hem een niet al te grote som geld mee voor de vervangstukken, en zo liet hij ons achter, hopend maar niet helemaal zeker of hij daags nadien werkelijk zou terugkeren.

Met hongerige magen trokken we, het was inmiddels donker, erop uit om wat eetbaars te zoeken. De mensen die we in de straten tegenkwamen waren van twijfelachtig allooi, en dan druk ik het nog heel erg zacht uit. Eten was niet moeilijk te vinden, er waren pitta- en shoarmabars in overvloed ;-) Opnieuw gedroeg Arek zich voorbeeldig, al liet hij wel een aantal vlekken achter op het vasttapijt van onze kamer. Midden in de nacht werd ik wakker van een wagen die met piepende banden over de nabijgelegen parking scheurde, ongerust dat het wel eens onze wagen kon zijn (paranoïa!!) viel ik terug in slaap. 's Morgens checkten we uit na het ontbijt en wachtten we in de buurt van het hotel op Marcel... toen hij dan ook werkelijk verscheen kon ik hem wel om de hals vliegen. Slecht nieuws was dat hij geen vervangstukken had kunnen vinden omdat er geen winkel open te vinden was, maar hij wist een methode om ons toch veilig naar België te laten rijden. Geen idee wat die was, maar hij repareerde wat, en vervolgens nam hij ons mee voor een aantal ritten door de stad waarbij ik moest rijden en oefenen met de versnellingen, ik kon schakelen tot 4 wat betekende dat we tegen max 100km/u naar België konden rijden, maar dat maakte niks uit... we konden vertrekken! Ook het starten verliep niet zonder schokken en stoten, vandaar de verplichte oefening vooraleer hij ons liet vertrekken ;-) Man wat waren we deze mens dankbaar, er bestonden blijkbaar nog goede mensen!

De terugreis verliep dan wel tegen minder hoge snelheid dan normaal, en behalve het schokken van de wagen bij het stoppen en weer vertrekken aan de péage stations ging het goed. In de vroege avond bereikten we België, waar we 's avonds present moesten zijn op de jaarlijkse barbeque van onze hondenschool. Nadat we Arek lieten kennismaken met Jenna en Luca, onze senior Pitbullteefjes liet ik hem met tegenzin achter, hoewel hij volgens mij als een blok in slaap viel, wat ik eigenlijk zelf ook wel wou doen!




De dag nadien was er de viering van het 5-jarige bestaan van de hondschool, en natuurlijk ging Arek mee:




Deze trip zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan, in de eerste plaats natuurlijk vanwege mijn onbeschrijflijk sterke band met de grote grijze beer die Arek geworden is, maar ook door de onverwachtte gebeurtenissen tijdens onze terugreis ;-) Achteraf gezien valt alles veel beter mee dan in het begin het geval lijkt! Inmiddels kan ik gerust beginnen met het schrijven van een boek over de belevenissen tijdens mijn Cane Corso missies ;-) Later dat najaar kwam Aulnay Sous Bois nog in het nieuws, vanwege de zware rellen die er plaatsvonden, wagens die in brand gestoken werden en noem maar op. Eerlijkgezegd verbaasde me dat niets, terugdenkend aan het volk dat daar door de straten zwierf...


Een heel lang verhaal, dat enkele insiders reeds kenden en dat verder nooit ergens op mijn website vermeld werd. De herinneringen zijn nog zo tastbaar dat het lijkt alsof het gisteren was. Bang dat ze ooit minder vers in mijn geheugen zullen zitten wou ik ze graag virtueel neerschrijven, en delen met mensen die benieuwd zijn naar hoe de hond die zoveel voor me betekend en die de passie voor de Cane Corso heeft doen ontwaken in mijn leven is gekomen.

Om af te sluiten... de 1000km van Tongeren naar Pineuilh en terug zou ik zelfs met veel plezier te voet afgelegd hebben, wetend dat ik met de pup zou terugkeren die door de jaren heen is uitgegroeit tot een geweldige hond, mijn maatje, mijn alles...!!!
           

 





 







   


Geen opmerkingen:

Een reactie posten