Op
vrijdag 9 november begonnen Hill en ik aan de trip waar we heel lang naar uitgekeken hadden.
Sinds 2010 is het zo'n beetje traditie dat we minstens 1x per jaar samen naar het buitenland trekken in het kader van de Cane Corso. Hill woont in Nederland en is de
eigenaar van Castellano (vader van Juno) en King en mijn maatje door dik en
dun. We kennen mekaar al zo'n 5 jaar via shows en fora maar het was in 2009 dat
onze vriendschap ontstond en dat we onze passie voor de Cane Corso begonnen te delen. In 2010 reden we samen naar Spanje (Rothorm), in 2011 bezochten we Moskou waar we Drago ophaalden. In 2012 trokken we dan uiteindelijk naar het land van oorsprong... en hoe geweldig onze vorige reizen al waren... deze trip overtrof toch wel alles!
De plannen voor deze uitstap werden in augustus al gemaakt en november leek toen nog zo ver weg. Uiteindelijk zijn die maanden voorbij gevlogen, ook dat weekeinde ging natuurlijk veel te snel voorbij. Maar, we kunnen met een gerust hart zeggen dat we met 12 uurtjes slaap het absolute maximum eruit gehaald hebben ;-)
Het wordt een hele klus om dit blogbericht te schrijven want hoe omschrijf je een trip die zo geweldig was dat je liefst vandaag nog in de wagen zou springen om terug te rijden!
Mensen die niet van lange stukken tekst houden zijn bij deze dus gewaarschuwd ;-)
De bedoeling
was om naar de Raduno dell'Anno in Parma te gaan, de grootste en meest
belangrijke Cane Corso show in Italië. In 2009 en 2010 bezocht ik deze show al
als toeschouwer maar deze keer zouden we voor het eerst eigen honden meenemen,
Jaws en King. Maar liefst 201 honden waren ingeschreven, een record voor deze
show.
Tijdens de Raduno bij ons in Tongeren
werden we door Mariano (Di Chicco, keurmeester en kennel Della Porta Dipinta) uitgenodigd
om datzelfde weekend zijn kennel te komen bezoeken. Hij woont in Rimini, zo'n
twee uurtjes bij Parma vandaan. We spraken af om dat op zaterdag te doen. Op vrijdag werkte ik nog tot 's middags, deed een paar boodschappen en tegen 16u arriveerde Hill bij ons. We zouden tegen 19u vertrekken dus er was nog ruim de tijd om koffie te drinken en de spullen in de wagen te laden. Tegen half acht waren we klaar voor vertrek... ikzelf op de bestuurderszetel en licht in de stress omdat ik weer moest wennen aan het niet hoeven schakelen in Hill's wagen ;-) Maar dat wende snel, de kilometers vlogen voorbij en de honden gedroegen zich prima, lagen rustig te slapen op de achterbank. 's Nachts rijden heeft als voordeel dat het heel rustig is op de weg, wel jammer dat we het mooie Zwiterland niet bij daglicht zouden zien.
Zo'n 6 uur later stonden we aan de
Zwitserse grens, onze kelen schor van het bijna voortdurende babbelen. De douane deed teken dat we halt moesten houden... raampje naar beneden dus. Dat was tenminste de bedoeling,
alleen had ik moeite met de juiste knop te vinden. Het eerste raam dat ik naar
beneden deed was dat linksachter en de twee douaniers deinsden geschrokken
achteruit toen King (die op de achterbank zat) dreigend begon te grommen ;-) Het
juiste raam was inmiddels ook al naar beneden... nu ja ze waren ondertussen
allevier al naar beneden geweest maar ik slaagde er niet in dat waar King zat
weer naar boven te doen (bleek uiteindelijk dat ik dat vergrendeld had). Me
heel erg blond voelend (en de douanier had denk ik wel hetzelfde idee over me)
betaalden we het wegenvignet aan de mannen die nog steeds op
hun hoede waren voor King die hen geen moment uit het oog verloor ;-pOok de tocht door Zwitersland verliep vlot en nog steeds klaarwakker reden we Italië binnen. Het babbelen nam af en de muziek werd wat luider gezet. Uiteindelijk begon het licht te worden, een mooie zonsopgang werd ons helaas niet gegund want die was in geen velden of wegen te bespeuren. Regenen deed het inmiddels niet meer maar de lucht was grauw en grijs. Eenmaal op de Autostrada Adriatico werd het drukker op de weg... Italië werd wakker. We kregen het beiden nogal moeilijk om onze ogen open te houden en zo'n 100 kilometer bij Rimini vandaan hielden we halt bij een Autogrill om met tegenzin een broodje naar binnen te werken. Tijd voor de laatste etappe van onze rit, we naderden Rimini en langzaamaan begon de zon door het wolkendek te breken :-D
Omstreeks half tien reden we Riccione binnen, het duurde even voor we ons hotel
gevonden hadden tussen de vele andere en eenmaal gevonden werd ons gemeld dat we een kamer in hun andere hotel hadden. Deze was bijna klaar, we besloten om in plaats van
te wachten met de honden naar het strand te gaan. En ook al durfden we hen niet
los te laten vanwege de vele kleine hondjes die daarliepen... ze
hadden de grootste lol. Tijd om het thuisfront te bellen om te laten weten
dat we veilig en wel aangekomen waren, en zoals afgesproken een telefoontje
naar Mariano om hem op de hoogte te brengen van onze aankomst, hij zou ons wat
later die middag bij het 
hotel ophalen.In tegenstelling tot de buitenzijde van het hotel was de kamer niet bepaald geweldig te noemen, de badkamer zelf had haar beste tijd wel gehad. Hoe dan ook, we namen een welkome douche en net klaar kregen we telefoon van Mariano dat hij ons beneden aan de receptie stond op te wachten. We zagen het uiteindelijk toch niet zitten om de twee honden samen in zijn auto te zetten dus zouden we achter hem aan rijden, een dik kwartier tot Mulazzano di Coriano. De eerste kilometers doorheen de stad ging dat makkelijk (tot onzer beider verbazing). Hadden we beter niet tegen mekaar gezegd want eenmaal in de heuvels werd er overgeschakeld op de Italiaanse rijstijl LOL En dan mag mijn rijstijl wel vaak vergelijken worden met die van een Italiaan... mijn adrenalinepeil schoot toch redelijk de hoogte in in deze onbekende omgeving en er was geen spoor van vermoeidheid meer te bekennen ;-)
Over
omgeving gesproken... die was adembenemend met uitzicht op San Marino. Niet alleen het uitzicht, ook de kennels waren
schitterend, een echt hondenparadijs. Ik
heb het in het verleden elders ooit wel eens anders gezien :-(We hebben een aantal honden in natuurlijke positie op de foto proberen te zetten wat niet altijd even makkelijk met deze enthousiastelingen ;-)
(alle foto's zijn terug te vinden in het album)
Marvin die in huis leeft werd uitgebreid in stand gezet en gefotografeerd... wat een hond, wat een uitstraling!!!! 
Na een late maar lekkere lunch in het dorp trokken we er een uurtje op uit met Jaws en King, de prachtige omgeving deed ons vergeten dat we op dat moment al bijna 36 uren zonder slaap waren.
Italiaans Kampioen Bruce is onder andere de vader van Marvin hierboven en spreekt zowel in hoofd, lichaam als gangwerk, temperament als gangwerk tot de verbeelding. Hij werd in oktober in Budapest Vice Europees Kampioen maar voor mij persoonlijk had men die 'vice' gerust mogen weglaten!
Eerlijkgezegd dachten we binnen niet al te lange tijd naar ons hotel terug te kren en op
tijd onder de wol te kruipen. Maar dat was buiten de plannen van onze gastheer
gerekend... het hele gezelschap zou die avond samen dineren en ook al begon het
slaapgebrek bij momenten voelbaar te worden, er was niet veel moeite nodig om
ons te overtuigen mee te gaan. Terwijl
we wachtten tot iedereen klaar was om te vertrekken genoten we van een
uitgebreide knuffelsessie met Marvin en kregen we Mariano's werkkamer met daarin een heleboel Cane Corso geschiedenis te zien. De pizza die
later die avond volgde was heerlijk, het gezelschap en de sfeer super! 
Even
voor middernacht waren we terug bij ons hotel in Riccione. Het duurde echter
nog even voor we de kamer in konden... het slot leek 's middags al te haperen en
deze keer ging het dus mis en brak de sleutel. De dienstdoende receptionist schrok rot bij het zien van de honden ;-) Even later was het probleem opgelost en
kropen we moe maar voldaan in ons bed, het zou moeilijk worden om een dag als
deze dit weekeinde te overtreffen!
Zondagochtend...
veel te vroeg naar onze zin ging de wekker af en kropen we in een comateuze
toestand uit bed. Klaarmaken, spullen
inpakken en uitchecken, we moesten te vroeg richting Parma vertrekken om nog in
het hotel te kunnen ontbijten maar dat zouden we onderweg in de autogrill doen
samen met het gezelschap van de avond ervoor. Helaas, het zou een wonder zijn
mocht alles deze keer eens vlekkeloos verlopen ;-) Vlak voor de Autogrill in
RImini waar we hadden afgesproken kwam ik tot het besef dat mijn vestje in de
hotelkamer was achtergebleven. Een koffie was me op dat moment eigenlijk meer
waard dan dat vest, maar ik had het toch echt nodig om met de honden de ring in
te gaan. Terug richting Riccione dus waardoor we heen en terug een klein uurtje
verloren. We waren al verwittigd dat de show nooit om tien uur zou beginnen en
toen we om even na tien (na nog een serieuze wolkbreuk in
Bologna) in Parma arriveerden was er
inderdaad nog geen hond in de ring te bespeuren ;-)De showlocatie was prachtig, regenen deed het gelukkig niet meer maar de zon liet zich helaas de hele dag niet zien. Heel wat bekende gezichten daar, en uiteraard bekende honden, fokkers en eigenaren uit heel Europa waren van de partij. Ook Isabella en Peter (fokkers uit Nederland) waren daar, naast ons de enige andere Nederlandssprekenden. Nadat we de benches geïnstalleerd hadden was het tijd om me te gaan omkleden en een beetje met King te gaan oefenen. Het was z'n vierde show en ik maakte me ergens toch wel zorgen of hij het wel prettig zou vinden om zich door mij te laten voorbrengen. Het verzamelen van de honden die de ring in moesten gebeurde achter grote schermen en de spanning daar was voelbaar. 26 honden waren er ingeschreven in de jeugdklasse reuen.
Ondanks de zowat 100 shows waaraan ik sinds
2007 heb deelgenomen was het betreden van de ring hier voor mij een zeer
bijzondere ervaring. Eindelijk een show in het land van oorsprong, ook al
zouden de resultaten tegenvallen... we waren erbij en dat was het
belangrijkste. Een massa toeschouwers stonden rondom de ring, totaal niet te
vergelijken met een show in België of Nederland ;-). Ik had me ten onrechte
zorgen gemaakt want King liet zich zonder problemen door mij neerzetten,
waarbij ik zo min mogelijk dwang probeerde te gebruiken. Eerlijk gezegd heeft
deze hond zo'n goed lichaam dat er niet zo heel veel moeite voor nodig is hem
correct neer te zetten. Bij het lopen baalde ik dat ik niet meer snelheid kon
maken ... een extra zool in de schoenen die ik aan had was geen overbodige luxe
geweest want het leek alsof ze een maat groter waren dan de laatste keer dat ik
ze droeg. King werd nog eens bekeken, kreeg een excellent en werd nadien nog
terug in de ring verwacht met de andere geselecteerde reuen. Na het roken van
een paar sigaretten met Hill die net zo blij was als ikzelf waren alle reuen
gekeurd. We bleken nog met 15 in de selectie te zitten, de keuring van de
jeugdteven was inmiddels al afgelopen wat betekent dat er nog meer volk naar de
reuen stond te kijken. Er volgde nog een selectie, toen we met nog ongeveer 10
honden stonden moesten allen nog eens apart lopen en uiteindelijk bleven we nog
met 6 over :-D Bij de selectie van 6 naar 4 ging King er uit maar dat maakte de
euforie niet minder. Wat een geweldige prestatie om bij de 6 laatste van 26
honden over te blijven!!!
Na de jeugdklasse was er een uur pauze voorzien, daarna werd de intermediaire
klasse gekeurd. Jaws werd uitgelaten en voor we het goed en wel beseften waren
we aan de beurt. 28 reuen in de openklasse waaronder niet de minsten. Jaws die
even daarvoor buiten de ring een kleine aanvaring had met een andere reu liet zich in de ring van zijn beste kant zien. Hij zat helaas niet in de selectie en toen later de
geselecteerde honden samen in de ring stonden verbaasde het me een aantal
andere reuen te missen die daar in mijn ogen absoluut hadden moeten staan. Van de teven kregen we helaas maar heel weinig mee omdat er twee ringen voorzien waren vanwege het grote aantal honden. De laatste van de individuele keuringen was de kampioensklasse reuen, prachtige honden waarvan ik een aantal al eerder in levende lijve gezien had. De winnaar van deze klasse was Leandro, de schitterende reu van Felice Pugliese die een paar maanden op onze Raduno keurde. Het heeft geen zin om hier te gaan uitwijden over het feit dat de meningen nogal verdeeld zijn over de verdere plaatsingen in deze klasse...
Hierna volgden de finales, ondanks dat het al ruim 17u voorbij was gevolgd door een nog groot aantal toeschouwers:
Beste baby, Rothorm Jy Dream Burning
Beste puppy, Vera dei Molossi dell'Angra
Beste jeugd, Rothorma Sangue Magnifica
Beste veteraan, Mai dei Casa Cesaro
Beste fawn, Fuoco della Nevaia
Beste fokkersgroep, Of Bajer
Beste reu, Murano Sangue Magnifica
Beste teef en beste van het ras, Sibunity Deandra
In
tussentijd werden er plannen gemaakt voor het bezoek aan Degli Elmi in Bologna 's anderendaags. Zeven uur voorbij vertrokken we, op zoek naar onze Bed&Breakfast in Parma. Uiteraard duurde het even voor we die gevonden hadden (de navigatie leverde prima werk maar de straatnamen in Italië durven op papier nogal eens afwijken van de werkelijkheid...). Daar aangekomen werden we enorm gastvrij ontvangen, de kamer was in werkelijkheid nog mooier dan op foto. Tijdens het dineren in een nabijgelegen dorp proefden we van een aantal heerlijke lokale specialiteiten... zowel vaste als vloeibare ;-) En zodoende kwam er voor de tweede avond op rij niets terecht van de plannen om een beetje op tijd te gaan slapen. Deze keer was het Jaws' beurt om op bed te slapen en dat liet hij zich geen twee keer zeggen ;-)
Tegen de ochtend werden we wakker van Jaws die zich een plek in het midden van het (gelukkig) kingsize formaat bed toegeëigend had.
Na het uitlaten van hem en King (ze mochten los op de grote binnenplaats) werden we getrakteerd op een uitgebreid ontbijt en ook dit bestond uit lokale specialiteiten. Zoveel hartelijkheid en gastvrijheid dat maak je niet vaak mee, ik kan deze B&B dan ook aan iedereen aanraden die overweegt om dit stukje van Noord-Italië te verkennen.
De honden werden nogmaals uitgelaten en na het douchen en het inpakken van onze
spullen namen we afscheid van onze gastheer Bruno, klaar
voor onze trip naar Bologna waar we afgesproken hadden met Paolo Renzullo (Re
Manfredi). De lucht was grauw en grijs maar regenen deed het gelukkig niet. Een
klein uurtje later arriveerden we bij Paolo waar we een koffie dronken alvorens
we naar Patricia en Denise van Degli Elmi zouden vertrekken. Paolo is een oude
vriend en fokker van onze wijlen Bora en het was alweer jaren geleden dat we mekaar
voor het laatst zagen. +(2).JPG)
Bij
Degli Elmi aangekomen werden we heel hartelijk ontvangen door Denise en haar
moeder Patricia. Om nog zo lang mogelijk van het licht te profiteren (dat al
niet al te best was vanwege de afwezigheid van de zon) besloten we meteen over
te gaan tot het maken van foto's van de honden. We begonnen met Oregon, een
prachtige reu van amper 9 maanden oud die een grote indruk om me maakte, zo
absurd mooi en indrukwekkend op deze jonge leeftijd. Niet alleen Oregon maakte
indruk, ook de andere honden die volgden waren een lust voor het oog, Oregon is
en blijft echter favoriet en ik kan niet wachten om deze reu op volwassen
leeftjd te zien :-) Het werd veel te
snel donker, foto's van de senior Yurak II lukten nog net maar we kregen het
niet meer voor mekaar om foto's van de pups te maken. Tijd voor koffie, in de
gezellige kamer aan het grote haardvuur waar we urenlang over de Cane Corso
spraken alsook over onze indrukken en meningen over de show een dag eerder. Ook
hier ging de tijd veel te snel voorbij en moesten we uiteindelijk besluiten dat
het tijd was om aan onze terugkeer naar België te beginnen vooraleer de
vermoeidheid zou toeslaan.+(8).JPG)
Maar jakkes het viel niet mee om op het scherm van TomTom het aantal nog af te leggen kilometers te zien staan. Aan het eerstvolgende benzinestation lieten we Jaws en King uit om vervolgens urenlang door te rijden. We reden Zwitserland deze keer binnen zonder tegengehouden te worden en het was ruim 23u toen we halt hielden bj de McDonalds voor een vette hap (en ik denk ook meteen ook de duurste vette hap ooit LOL). Er was meer dan genoeg gespreksstof om de tijd en de kilometers te doden, pas in Frankrijk begon de vermoeidheid toe te slaan maar die gingen we te lijf met de nodige pauzes, koffie en red bull. Voorbij Saarbrucken (mijn minst favoriete stuk van de route) begon het stilaan licht te worden, tegen 09u30 reden we Tongeren weer binnen. Na nog een laatste koffie samen was het ook voor Hill tijd om naar huis te vertrekken :-( Van mijn plan om foto's uit te zoeken en de site te updaten kwam uiteraard niets terecht want het duurde niet lang voor de vermoeidheid zich liet voelen...
FOTO'S
Geen opmerkingen:
Een reactie posten