The next episode... Italië in november

Bij het schrijven van dit blogbericht loopt februari alweer op z'n einde en kunnen we stilaan beginnen uitkijken naar de lente! Dat wil zeggen dat deze trip inmiddels 3 maanden achter ons ligt en doet me opnieuw beseffen hoe snel de tijd voorbij gaat. Toch liggen de herinneringen aan dit onvergetelijke weekend nog vers in mijn geheugen, herinneringen die eigenlijk te mooi zijn om ze niet te delen.

Het doel van deze reis die ongeveer een maand eerder gepland werd was het ophalen van Zenzero, op vraag van zijn toekomstige eigenaren Chantal en Johny uit België. Zenzero werd eind augustus geboren in de kennel 'della Nevaia' in Italië, uit de combinatie Io Sono Leggenda della Nevaia en Lithium dell'Antiqua Apulia. Maar niet alleen Zenzero, ook zijn vader Leggenda zou met ons terugkeren naar België.

 

 

De reis...

Het vertrek was gepland op donderdag 6 november, twee weken na het vertrek naar de Eurodogshow in Tsjechië. Vanwege Marjan's werk zouden we pas na middernacht vertrekken, ik nam me ook nu weer voor om die avond nog een paar uurtjes te slapen maar dat kwam er uiteraard niet van, in plaats daarvan maakte ik met de hulp van Alois foto's van Kobra's pups die net 3 weken oud waren, en werkte ik de website bij zodat alles up to date was voor vertrek.

's Nachts rijden betekent weinig verkeer op de weg, maar de mist die ons tijdens de hele rit door Duitsland en een groot deel van Frankrijk hinderde was vermoeiend en maakte het onmogelijk om vlot door te rijden. Bij daglicht reden we de Zwitserse grens over en maakten we kennis met de ochtendspits in Basel, naarmate de kilometers voorbijgleden zagen we het mooiere gedeelte van Zwitserland verschijnen en ebde de verkeersdrukte weg.

Ondanks het tijdsverlies hier zaten we nog ruim op schema voor het bezoek aan Fausto Delaidelli in het noordelijke Darfo, waar we kort na de middag verwacht werden. Fausto bracht de afgelopen jaren door in Hongarije en woonde sinds kort terug in Italië, een bezoek aan hem zat al lang in de planning en ik keek er naar uit om zijn honden nu eindelijk in levende lijve te zien.
De afstand van de Italiaanse grens tot Darfo bedraagt slechts 150km, we maakten een tussenstop in Brescia waar we Felice Pugliese oppikten, en tijdens de rit van Brescia naar Darfo werden we beloond met een spectaculair uitzicht over het Iseo meer.



Darfo

Een schitterende plek, omringd door bergen deed het erg Oostenrijks aan. Ik was altijd een fan van van Zuid-Italië en werd vandaag aangenaam verrast door dit mooie stukje Noord-Italië.

Fausto's honden zijn in werkelijkheid veel mooier dan ze op foto vast te leggen zijn, ondanks het steeds minder wordende licht deden we ons best hen zo goed mogelijk vast te leggen
Het is moeilijk om een kennel te vinden met zo weinig (6) honden te vinden, maar zoveel kwaliteit. We kregen de kans om de 4 dagen oude pups van Juma te bewonderen, maar het meest was ik onder de indruk van Zivago. Amper 5 maanden oud en nu reeds duidelijk een hond die een veelbelovende toekomst tegemoet ging. De wetenschap dat hij in Tongeren had kunnen wonen maakte hem voor mij extra bijzonder, afgelopen zomer reserveerde ik zijn nestbroer Zeno, een keuze die ik later ongedaan maakte toen bleek dat Zivago de pup was met de kwaliteiten die we nodig hadden in onze kennel.

In de dagen dat ik twijfelde over mijn keuze besloot Fausto hem zelf aan te houden, een beslissing waar ik -zeker na het zien van Zivago in levende lijve- alle begrip voor heb!
Honderden foto's later gingen we aan tafel: prosecco, kaas, salami en brood... we waren uitgehongerd van de vele uren wakker te zijn en deze simpele maaltijd smaakte uitstekend.
Voor het aperitief en de pizza trokken we later naar het centrum, ondanks de vermoeidheid waaraan niet te ontkomen viel zat de sfeer er goed in en was het geen minuut stil aan tafel. Marjan had tijdens het aperitieven last van een stevige dip, maar dankzij de pizza kwam ze er weer vlot bovenop.
Vermoeid en voldaan zochten we na een welkome douche ons bed op, het was onmogelijk om de gemiste slaap in te halen maar de paar uurtjes slaap in een rustige omgeving deden ons goed.




Zaterdag

Uitslapen zat er niet in, na de koffie pakten we onze spullen weer in en maakten ons klaar voor het vertrek naar Polverigi, een rit van +- 400 kilometer. Bij Nevaia kennel was het druk, terwijl Alessandro en Federica zich bezighielden met de honden en pupkoprs bewonderden we de honden en maakten we kennis met Emanuele Contarino, een fokker uit Sicilië voor wie ik in het verleden stambomen toevoegde aan de pedigree database.

   

Io Sono Leggenda della Nevaia

Leggenda... ik had het in de blog van augustus al over hem. Foto's doen deze reu geen eer aan en ik was dan ook verbaad toen ik hem voor het eerst in het echt zag. Leggenda's ouders zijn multi kampioen Fuoco della Nevaia en Lithium dell'Antiqua Apulia. Hij is geen grote en zware reu maar zijn hoofd en expressie zijn indrukwekkend, en dat vererft hij ook. Hij werd de afgelopen jaren niet voor niets door meerdere Italiaanse fokkers als dekreu gebruikt. Ongeacht de bloedlijn van de teefjes, elke keer drukt hij z'n stempel door en zijn z'n nazaten te herkennen aan hun typische hoofden en expressie. Tijdens de Euro Dog Show in Tsjechië een paar weken eerder sprak ik met Felice Pugliese (kennel dei Volsci in Italië) over mogelijk toekomstige combinaties in onze kennel. Hij staat bekend om zijn inzicht in bloedlijnen en visie op het ras, en uit zijn advies en ideeën werden in het verleden heel wat Italiaans kampioenen geboren. Het was dan ook daar dat de plannen om Leggenda te gebruiken vorm begonnen te krijgen...

Een week na onze terugkeer contacteerde ik Leggenda's fokker en eigenaar Alessandro, die niet alleen instemde met de plannen maar ook voorstelde om een week later niet alleen de pup, maar ook Leggenda met ons mee naar België te nemen zodat we tijdens de wintermaanden niet meer hoefden te reizen voor een dekking.

 

Later, toen de drukte in de kennel was gaan liggen bezochten we een paar honden in de omgeving,
waaronder Velasco (zoon van Leggenda) die ik in augustus uitgebreid op foto zette. Helaas was het
deze keer al aan het schemeren en lukt het niet meer om goede foto's te maken.
We zouden die avond dineren in het restaurant gelegen naast het hotel dat door Alessandro geregeld werd, niet ver bij de kennel vandaan. Onnodig te vermelden dat we ook deze keer teveel bagage bij ons hadden en dat we uit elke tas wel iéts nodig hadden, wat maakt dat alles mee naar boven moest hetgeen niet in 1 keer lukte. Bij het ophalen van de tweede lading vergaten we de kamersleutel in de wagen... geen ramp, het waren slechts een paar honderd meters en het hotel had een lift, maar we waren op dat moment allebei zo uitgeput dat we wel 5 minuten lang -letterlijk en figuurlijk- bij de pakken gingen zitten aan onze kamerdeur, en ons het biertje dat we beneden bij de bar genomen hadden lieten smaken voor we terug in actie kwamen ;-)

Even later lagen we languit op bed, de televisie op MTV music channel, even helemaal niks doen
voor we ons klaarmaakten voor het diner. Rond negen uur schoven we aan tafel in restaurant
'Gigetto', we waren met een hele bende en het was duidelijk dat de Nevaia clan geen onbekenden waren hier, de bediening was super en de ober had er duidelijk plezier in deze gekke en uitgelaten groep te bedienen. Dat ik die avond de camera had meegenomen maakt dat we van deze trip niet alleen hondenfoto's hebben, al moet ik bekennen dat de foto's waziger werden naarmate de avond vorderde. De hoeveelheid lege glazen op tafel logen er niet om, en het was maar goed dat het hotel naast het restaurant lag en we niet meer achter het stuur hoefden te kruipen. Dat Alessandro na wat gedronken te hebben graag zingt kregen we vorig jaar tijdens de barbecue in Tongeren al mee, maar deze keer liet hij zich helemaal gaan ;-)

Zondag

Het was laat (of vroeg?) toen we eindelijk in bed lagen, wakker werden we pas op het uur dat we eigenlijk bij de kennel hadden afgesproken. Een douche en een cappuccino later sleurden we opnieuw de bagage naar beneden, en aangekomen bij de kennel bleek dat we ons niet druk hoefden te maken over het te laat zijn... ook daar bleek iedereen last te hebben van een stevige kater.








Vandaag zouden we een rondrit in de omgeving maken om verschillende Nevaia honden te bezoeken,
iets waarvoor er in augustus tijdens ons korte bezoek geen tijd was. Het was een schitterende dag, zonnig en uitstekend om foto's te maken, de link naar het volledige album inclusief namen vn de honden is onderaan deze blog te vinden. 

         


We sloten deze fijne namiddag af met een lunch in hetzelfde restaurant als gisteren, moe en allemaal
een stuk ingetogener dan de avond voorheen.

 

Terug bij della Nevaia maakten we de wagen vertrekkensklaar. Bagage die we zeker niet meer nodig hadden werd gescheiden van wat we mogelijk nog konden gebruiken onderweg, de benches werden klaargemaakt voor het vervoer van vader en zoon.
Het vertrek naderde, Zenzero werd voor een laatste keer aan een controle onderworpen door dierenarts Federica, vader Leggenda werd erbij gehaald voor nog een foto samen en toen was het tijd om afscheid te nemen. Met de belofte om goed voor Leggenda (zijn roepnaam is Roméo) te zorgen vertrokken we voor een rit van ongeveer 1400km, dat die niet geheel zonder ellende zou verlopen wisten we toen nog niet...

Pech onderweg...
Alessandro en Federica stelden voor dat we ons nog een paar uurtjes te rusten zouden leggen bij hen op
de bank en na de afgelopen nacht was dat niet zo’n slecht idee, maar we wilden hoe dan ook
graag aan de terugreis beginnen. Het zal zo’n 19.00 geweest zijn toen we bij Nevaia wegreden.
Ondanks de drukte op de snelweg die zondagavond gingen de eerste 100km vlot voorbij, Marjan's
ogen begonnen net dicht te vallen en zelf zat ik ook wat te suffen achter het stuur toen we opgeschrikt
werden door een luide klap die van onder de wagen leek te komen. We waren meteen klaarwakker,
en met de 4 knipperlichten aan reed ik de wagen naar de vluchtstrook waar ik hoopte te ontdekken
dat we ‘slechts’ een wieldeksel verloren waren. Felice, die op dat moment gelukkig nog steeds achter
ons reed controleerde mee, en we kwamen tot de ontdekking dat er linksvoor een klapband was.
Enerzijds een gevoel van ‘opluchting’ dat het dat 'maar' was, anderzijds knikkende want die klapband had net zo goed een zwaar ongeval kunnen veroorzaken als we aan het slingeren geraakt waren.

Om aan het gereedschap nodig om de band te vervangen te geraken moesten de benches met honden
uit de wagen. Knikkende knieën... alledrie, vooral vanwege Leggenda, een vreemde reu van 3 jaar oud
die ik pas een paar uurtjes kende. Marjan waakte over de honden terwijl wij de band vervingen.
Ok... eerlijk is eerlijk: wij, dat betekent dat Felice de band verving en ik degene was die voor licht zorgde en het gereedschap aangaf. Achteraf bekeken was dit tafereel wel een foto waard geweest maar daar stond mijn hoofd op dat moment allesbehalve naar. Ik wou in eerste instantie de
pechverhelping bellen, maar daar wilde onze redder in nood niet van weten!
Een uurtje later konden we onze reis verderzetten, klaarwakker en nog steeds met
knikkende kniëen. Nog steeds 1200km ver van huis, we gingen het niet redden om de nacht door te
rijden en gingen in op het aanbod van Felice en zijn familie om nog een paar uren nachtrust te
nemen in Brescia, van waaruit het nog maar 900km was tot thuis.

Maandag, terug naar huis...

Die paar uurtjes slaap waren welkom maar natuurlijk lang niet voldoende na dit zware weekend. We hadden echter al afspraken vaststaan op maandag dus zat er niks anders op dan om 04.00u in de ochtend te vertrekken, slaapdronken! Lang duurde het gelukkig niet voor we weer bij onze positieven waren en ondanks het drukke maandagverkeer verliep de rit vlot zonder dat ik één keer door slaap overvallen werd. Omstreeks 16u waren we in Tongeren, voor Marjan was het nog een uurtje rijden






Leggenda was blij de poten te kunnen strekken na deze lange rit, en na de tuin uitvoerig verkend en
gemarkeerd te hebben maakte hij kennis met Naevia, en dat klikte meteen.

We konden nog een uurtje van Zenzero's gezelschap genieten, want hij zou spoedig opgehaald worden door z'n baasjes Johny en Chantal die vol spanning uitkeken naar de komst van hun pup en dan ook in de wolken waren toen ze hem voor het eerst in het echt zagen. Zenzero heeft nu als roepnaam Elvis en woont bij z'n baasjes in West-Vlaanderen, het spreekt voor zich dat we hem nog zullen zien in de toekomst. Die avond volgde nog een bezoek van toekomstige baasjes van een pup van Kobra, en ook de dag nadien stond er bezoek gepland. Veel tijd om te rusten was er dus niet, en de komende weken zou het tekort aan slaap zich nog laten voelen, een teken dat we deze roadtrips volgende keer een beetje anders moeten organiseren.


Maar vermoeiend of niet... ik kijk terug op een onvergetelijk weekend en wil iedereen bedanken die er deel van uitmaakte!

Klik hier voor het volledige album