23 november. De herfst is al 2 maanden in het land. Deze periode van het jaar
vind ik vreselijk en dat is nog zacht uitgedrukt. Dagen waarop het
amper licht lijkt te worden, de regen, de koude en de tuin waarin niet meer veel
groen te bespeuren is.
Maar, november heeft één lichpuntje... het is de
maand waarin de Raduno dell'Anno plaatsvindt, de meest prestigieuze Cane Corso
show in Italië. Vorig jaar waren Hill en ik er als deelnemers met onze reuen
Jaws en King, de jaren daarvoor was ik er 3 keer eerder als toeschouwer. Bij het
schrijven van dit bericht sta ik er voor de zoveelste keer bij stil hoe snel
een jaar voorbij is. Terwijl vele mensen druk bezig zijn met de eerste voorbereidingen voor Kerstmis zit ik nog steeds na te genieten van een onvergetelijke trip.
De Raduno vond dit jaar plaats op zondag 17 november, in Colli del Tronto
(Ascoli Pisceno) ongeveer 130km ten zuiden van Ancona in de mooie streek Marche die ten zuiden van Umbrië ligt aan de Adriatische kust. Speciaal voor deze gelegenheid stapten zaterdagochtend 16 november 9 dames
waarvan 2 Belgen en 7 Nederlanders in het vliegtuig richting Pescara. Vanuit
Nederland Hill, Tatjana, haar dochter Felicia, Sanne, Marjan, Mendy en
Marielle, vanuit België Nathalie en ikzelf. Allemaal Cane Corso eigenaren en/of
fokkers.
De
verrassing
Met z'n vieren vertrokken we (Marjan, Marielle, Nathalie en ik) zaterdag
om 04u00 naar de luchthaven van Charleroi waar we de rest van de bende zouden
treffen. Daar wachtte me een eerste verrassing, en wat voor één :-) Vlak voor
het boarden begonnen mijn reisgenootjes zich vreemd te gedragen, op mijn vraag
om nog een koffie te halen werd niet gereageerd en een paar leken met hun
winterjas te worstelen. Net toen ik begon te denken dat ze hun verstand
helemaal verloren waren (nu al?!?) trokken ze allemaal hun jas uit en
daaronder zat bij alle 8... een zwarte fleece vest met daarop in goud het
Molossi d'Eburon logo!!! Terwijl ik nog steeds met -ik vermoed- open mond aan de
grond genageld stond kreeg ik mijn eigen exemplaar overhandigd. Mijn gevoel op
dat moment is onbeschrijflijk...wat een mooi gebaar, en hoe hadden ze dit weten te verbergen ;-) Nogmaals super bedankt dames!!!!!!!!! Een hele mooie extra
is dat de borduurprint van ons logo vastgelegd werd en we vanaf nu dus heel
makkelijk kledij en dergelijke kunnen laten borduren :-)))) Hoe vaak ben ik
hier niet over bezig geweest ;-)
Niet lang daarna zaten we aan boord, klaar voor vertrek. Om half 9 landden we
in Pescara, zo'n 100km van de plek waar we zouden logeren. Op de luchthaven
werden we opgewacht door Dave Verjans uit Nederland, eigenaar van de Cane Corso
Barone. Dave was met de wagen, verbleef al een paar dagen in Italië en
logeerde in hetzelfde hotel als ons. Na het ophalen van de huurwagen (nogmaals
super bedankt voor de hulp Dave!) vertrokken we richting Ascoli Pisceno, het
dorpje waar we 2 dagen zouden verblijven. Een mooie rit voornamelijk langs de Adriatische kust, uiteraard mét
Italiaanse muziek in de wagen.
Het hotel 'Villa Sgariglia', een 18de eeuwse villa bleek in werkelijkheid net
zo mooi te zijn als op foto, zowel de omgeving, het gebouw als de kamers waren
prachtig! Na het inchecken en opfrissen begaven we ons naar het dorp, het bleek
niet makkelijk om wat te eten te vinden op het middaguur en uiteindelijk
stelden we ons allemaal tevreden met Panini in één van de vele typisch
Italiaanse barretjes waar de lokale bevolking samenkomt. Van daaruit begaven we
ons naar Colli del Tronto, de locatie voor de show op amper 5 minuten van ons
hotel.
.jpg)
Daar aangekomen bleek de CAL2 proef (karaktertest waarvoor de Cane Corso moet
slagen wil hij Italiaans Kampioen worden) al achter de rug te zijn, er waren
ook maar 26 ingeschreven honden. Maar aangezien het hotel waarin
de meeste deelnemers verbleven op dezelfde plek lag waren er nog een heleboel
Cane Corso's te zien. Op de parking troffen we Dasha Churakova uit Rusland aan,
met de mooie Rus Best Line Rafael, van dezelfde kennel als waar Drago vandaan
komt (deze jonge reu zou de volgende dag uit 36 honden verkozen worden tot
beste jeugdreu).
Een hartelijk weerzien, en meteen de vraag waarom Drago er niet
bij was ;-) Ook een fijn weerzien met Marta Garcia uit Spanje, en een
kennismaking met haar man Juan Manuel, wat een hartelijke mensen. We troffen er
ook Felice aan, Felice die vorig jaar één van de keurmeesters op onze raduno in
België was. Uiteindelijk gingen we richting het hotel Casale waar zowat
iedereen nog aanwezig was voor de lunch.
Voorheen was er met Roberto (Giannuli)
en Alessandro (Bigozzi) afgesproken dat we 's namiddags wanneer de CAL2 achter de rug was naar Polverigi (nabij Ancona) zouden rijden om Alessandro's kennel
(della Nevaia) te bezoeken. Naar Italiaanse gewoonte was tijd geen probleem en
tegen de tijd dat de Italianen klaar waren om te vertrekken was het al ruim
voorbij 15u. Een uurtje rijden, volgens Roberto. Onze navigatie gaf echter een
klein anderhalf uur aan, later zouden we nog achter de reden van het verschil in reistijd komen...
Dilemma, de receptie begon al om 18u30, het diner waarvoor ook wij
ingeschreven waren om 20u30. Uiteindelijk brachten we 4 van de 10 van onze
groep terug naar het hotel en van daaruit ging de rest richting Polverigi. Het werd
snel donker en onderweg vroeg ik me af hoe we er in godsnaam in zouden slagen straks niet als laatste op het diner te arriveren.
.jpg)
Uiteindelijk stonden we
in de 'Via della Nevaia' waar huisnummer 3 onvindbaar was. Een telefoontje
en een kilometer later zagen we zwaaiende mensen aan de kant van de weg... we
waren er. Het was helaas inmiddels al helemaal donker maar de verlichting
in de kennels volstond om de honden toch goed te kunnen zien. Roberto die
vloeiend Engels spreekt leidde ons rond, Tatjana maakte foto's, niet optimaal
zonder daglicht maar beter dan niets. Roberto's vriendin Krissy Sauers,
Cane Corso fokker uit de Verenigde Staten arriveerde, ik schat dat er in totaal
zo'n 15 mensen rondliepen waarvan het merendeel zich nog moest klaarmaken voor
het diner... we zouden in elk geval niet de enige laatkomers zijn ;-)
Carabinieri
Dik anderhalf uur later begonnen we aan de terugweg, volgens Roberto een
rit van 50 minuten, dan wel aan een constante snelheid van 160km/u. We besloten
dat we dus ook wel wat meer gas konden geven. Muziek luid, volle concentratie op
de weg en de kilometers vlogen voorbij. Toen we politie naast ons opmerkten
reed ik gelukkig al een stuk trager maar niemand had een idee hoe lang ze al in de buurt
waren. Een tijdje later hingen ze terug voor ons, nog maar zo'n 8km van onze
afrit verwijderd besloot ik het rustig aan te doen. Helaas, verloren moeite
want de zwaailichten gingen aan en we werden aangespoord om ons naar de
pechstrook te begeven. Op een paar scheldwoorden na was het muisstil in de
wagen. Vlucht gemist, ID-kaart kwijt, verloren rijden in Moskou, panne met de
wagen, net niet zonder benzine vallen in Spanje, onderaan een berg parkeren en
niet meer naar boven geraken...ik kan bijna een boek schrijven over de dingen
die misgingen tijdens dit soort Cane Corso uitstapjes maar het was de eerste keer
dat ik door de politie van de weg gehaald werd...
Raampje naar beneden en zo engelachtig mogelijk voor de dag proberen te komen.
Of moet ik zeggen... zo dom mogelijk??? Rijbewijs,
id-kaart en documenten van de wagen werden gevraagd. Ik dacht er niet aan in
het Italiaans te reageren en de domme 'sorry' bleek achteraf z'n werk gedaan te
hebben. Terwijl de ene agent de papieren nakeek controleerde de andere met een
lamp de nummerplaat van de wagen. Uiteindelijk hoorde ik de ene tegen de andere
zeggen 'non parlare italiano', vervolgens gaf hij me alle documenten terug en zei... ok,
vai!!!! En gaan deden we al was het deze keer tegen een brave 120km/u...
Klokslag 20u parkeerden we voor het hotel waar de rest al klaar was. Douchen
was voor later, er restten ons 15 minuten om ons klaar te maken voor
het diner. Bizar genoeg slaagden we erin om toch nog meer dan deftig in Colli
del Tronto te arriveren. Het was inmiddels 20u30 en ik vreesde dat we als laatste
aan tafel zouden plaatsnemen. Maar Italianen zouden geen Italianen zijn als ze stipt waren en dus stond iedereen nog buiten en in de zaal te drinken en te babbelen, Roberto en co
bleken er zelf nog niet te zijn. Een heleboel bekende gezichten, en voor ik de
kans kreeg om het geld te verzamelen dat voor het diner betaald moest worden, werden we
omsingeld door een aantal Russische en Oekraïense handlers waaronder Dasha en Valerya, mijn nieuwe tattoo
moest en zou op de foto gezet worden en het mocht niet baten dat ik bleef
herhalen dat ze met 3 dagen oud nog veel te zwart en dus nog niet mooi was. Een
overrompeling, en nog steeds niet helemaal bekomen van wat er slechts een uur
eerder was voorgevallen wachtte een nieuwe verrassing... Andrey Sidorov uit
Rusland. Andrey, die vorig jaar bij ons in Tongeren het handling seminar gaf en
ook mee keurde. Cane Corso fokker en handler, iemand met het hart op de juiste
plek en iemand voor wie ik een ontzettend groot respect heb. Onnodig te zeggen dat dit een heel blij weerzien was!
21u, tijd om aan tafel te gaan. Tafels van 10, ik denk dat er in de hele zaal
maar 1 tafel was waaraan slechts 1 man en 9 vrouwen zaten ;-) Het eten kwam in 5 gangen,
niet helemaal mijn smaak en mijn maag was ook niet echt ingesteld op eten
vanwege alle spanning, toch proefde ik van alles. Het was al snel duidelijk dat
de wijn aan onze tafel meer succes had. Inmiddels was het gaan regenen,
gelukkig de eerste en enige regen gedurende onze 3 dagen in Italië. Het SACC
(de Italiaanse rasclub) bestond 30 jaar en dus werden er tussen het
hoofdgerecht en dessert een aantal mensen in de bloemetjes gezet. Het merendeel
van onze groep besloot terug te keren naar het hotel en met een paar mensen
bleven we nog wat napraten. Grappig om eindelijk kennis te maken met Katka, een
jonge Slowaakse fokker. Vrienden kennen het verhaal...op de World Dog Show
kreeg ik van een wildvreemde een Servisch stamboom in handen, achteraf bleek dat
deze persoon zich vergist had en dat die eigenlijk voor Katka bestemd was.
Eenmaal thuis en wat speurwerk verder werd het mysterie opgelost en werd de
stamboom per post naar Slowakije verstuurd, waarbij afgesproken werd samen wat
te drinken op de goede afloop zodra we elkaar ergens zouden treffen. Fijn vast
te stellen dat we heel opvattingen en meningen deelden en dat haar honden net
als voor mij haar beste maatjes zijn.
Uiteindelijk waren Marjan en ik rond 03u00 terug in onze hotelkamer waar we ons overgaven aan nog een paar uurtjes slaap.
De Raduno dell'Anno
Zondag, veel te vroeg klonk het alarm van de 4 telefoons in de kamer ;-) Eigenlijk overbodig want de korte nacht werd een aantal keren grondig verstoord door een blaffende hond die
aan een ketting lag bij de kapel achter het hotel :-( Half versuft
douchen en klaarmaken, ik had met Dave afgesproken om samen met hem naar de
show te rijden zodat we op tijd Barone's nummer konden afhalen en ons konden
installeren in de hal. De rest van de bende zou wat later komen maar
desondanks zaten we 's ochtends allemaal samen aan de ontbijttafel. Het hotel
zag er niet alleen schitterend uit, ook het personeel was enorm vriendelijk.
Tegen 09u00 waren we op de show. Deze editie van de Raduno dell'Anno kende een
record aantal inschrijvingen, maar liefst 251 Cane Corso's uit verschillende
landen waren ingeschreven wat betekende dat de klasses heel groot waren (bvb. 36 honden in de jeugdklasse reuen). Na het ophalen van Barone's nummer installeerden
we de bench bij René en Jacqueline uit Duitsland.
Oorspronkelijk zouden er 2 ringen & dus 2 keurmeesters zijn maar vanwege
het hoge aantal inschrijvingen werden er dat 3, de baby en puppy reuen en teven
kregen een andere keurmeester. Hectisch zo zou achteraf blijken, mensen liepen
heen en weer en zij die meer honden moesten voorbrengen hadden de grootste
moeite om overal op tijd te geraken.
Een Oekraïense fokker, pupkoper van Roberto, kwam handen en handlers tekort om hun pups voor te
brengen. Of ik kon helpen...mmm daar
ging mijn voornemen om enkel al toeschouwer daar te zijn en dus eens niet te hoeven
stressen. Maar dat ik het met plezier doe blijkt wel uit het feit dat
ik een week eerder al aan Dave mijn kleren en schoenen voor show mee gaf ;-)
Voor de tweede keer in korte tijd verwisselde ik in een minimum aan tijd van
tenue. Er bleek nog een paar handen nodig te zijn, de rest van onze groep was
net aangekomen dus haalde ik Marielle erbij. De pups werden een dag eerder pas opgehaald bij de fokker maar wenden gelukkig vrij vlot aan ons, terwijl we de
jeugdklasse reuen een beetje probeerden te volgen wachtten we tot het onze
beurt was (baby teefjes) in 1 van de andere ringen. Ondertussen werd er door
iemand anders nog iemand gezocht die z'n handen vrij had voor een pup...dat
werd Nathalie.
Hoe speels 'mijn' pup was en hoe mooi en trots ze ook liep buiten de ring... in
de ring zelf trok ze de handrem op, ze was onmogelijk nog vooruit te krijgen :-p Ik haalde uiteindelijk Roberto erbij aan wie ze als fokker toch meer gewend is dan aan mij. Hij kreeg haar terug
vooruit, en hoe... ze stal de show met haar mooie gangwerk, maar toen ze er genoeg
van had moest ze alsnog terug naar haar plek gedragen worden ;-) Ook Marielle deed
het super met 'haar' pup, idem Nathalie.
Rond dezelfde tijd begon de keuring van de intermediaire klasse reuen en waren
Dave en Barone aan de beurt, beiden deden het super en kregen een uitmuntend
als beoordeling. Het is onmogelijk om voortdurend bij de ring te blijven, tussen de keuring kwamen
we een heleboel bekenden tegen waaronder Mariano en Daniela die ook daar waren
als bezoekers.
Openklasse reuen is de klasse waarvan ik het meeste foto's
gemaakt heb, ook een zware klasse met daarin vele honden die me aanspraken.
Helaas lag de ring waarin de reuen gekeurd werden in het midden van de hal en
was er zo weinig licht dat het moeilijk was om echt goede foto's te maken.
Ook deze klasse werd in meerdere kleine groepen verdeeld, alle honden met
een uitmuntend als beoordeling werden daarna terug de ring in geroepen waarna
de selectie begon. Spannend, er stonden meerdere prachtexemplaren tussen.
Uiteindelijk waren ze nog maar met z'n vieren, waarvan Roberto Giannuli met z'n
grijze reu Diesel 1ste werd, mijn favoriet Crixus Res Landes 2de en Hanno van
Denis Ali uit Roemenië 4de!
Kampioensklasse reuen, 17 honden, waarvan ik er vele eerder al in
levende lijve zag. Hoe graag ik ook wou blijven kijken, ik had ontzettend veel
dorst en besloot me te begeven naar het terras van hotel Casale waar de rest
van ons zich inmiddels bevond.
Terug in de hal was de keuring nog lang niet achter de rug en werden we door
Antonio Pantalena, de secretaris van het SACC gevraagd om een glas met hem te
drinken op z'n verjaardag, daar kan je onmogelijk nee op zeggen :-)
Uiteindelijk begaven we ons naar de ring om de selectie bij te wonen. De vraag
die vermoedelijk door velen gesteld werd was hoe Stanley Pat Tornado het zou doen? Deze mooie grijze Russische reu werd in 2012
in
Salzburg onder keuring van ook Massimo Inzoli WorldWinner. Uiteindelijk stonden ze nog met z'n vieren: Stanley
Pat Tornado, Ciceron iz Dinastii Chempionov, Leandro dei Volsci en Devil. De
1ste plaats was voor Tornado, 2de voor Ciceron, 3de voor Leandro en 4de voor
Devil! Daarna werd uit alle eerstgeplaatste reuen de beste gekozen... Tornado
werd best in show op de Raduno dell'Anno 2013!
Van de keuringen van de teven heb ik helaas niets meegekregen, altijd een
beetje een nadeel van zo'n grote show.
Na de show
Net als vorig jaar ontstaan er ook nu weer meningsverschillen over de plaatsingen en de
Best In Show op facebook, en wordt er gediscussieerd over eerlijkheid en politieke invloeden. Wat er dan
ook van waar mag zijn, ik heb heel wat mooie rastypische honden in de ring en op het podium
zien staan.
Helaas miste ik de keuring van Oregon degli Elmi die 2de werd in de
intermediaire klasse. Deze reu zag ik exact een jaar eerder voor het eerst toen
hij 9 maanden oud was en sprak me toen al enorm aan. Een terecht trotse Denise Ruggeri van Degli Elmi nam mij en Dave mee naar de benches zodat ik de kans kreeg om deze knappe reu nog eens
op foto te zetten.
Alsof er nog geen verrassingen genoeg waren dat weekend wachtte er
zondagnamiddag nog eentje. Ares, een schitterende en temperamentvolle reu die
ik eerder dat jaar in Napels bezocht en die bij mijn favorieten hoort, was er met zijn fokker/eigenaar Enzo
Crimaldi. Hij werd eerder die dag 2de in de werkklasse. Met heel veel plezier showde Enzo hem
ons nog eens apart in één van de andere inmiddels lege ringen, helaas had mijn
camera het moeilijk met het weinige licht maar er zijn toch een paar
hele mooie foto's van deze indrukwekkende reu en zijn trotse eigenaar :-D
Met het eindigen van de show werd er afscheid genomen en liep de zaal stilaan
leeg. Als afsluiter dronken we nog wat in internationaal gezelschap. Ik denk
het meest serieuze uur van het hele weekend vanwege het interessante gesprek en
het uitwisselen van ervaringen over gezondheid met mensen uit verschillende
landen: Krissy uit de Verenigde Staten, Roberto uit Italië en Rafaela Dias uit
Portugal. Ik hoop dat deze gelegenheid zich ooit nog voordoet want de tijd was
helaas veel te kort.
Op weg naar het hotel vonden we een pizzeria, hoog tijd voor onze eerste
maaltijd sinds het ontbijt. Een bezoek aan Italië is natuurlijk niet compleet
zonder limoncello en het was Mendy die ervoor zorgde dat er een fles en 10
glaasjes op onze tafel terechtkwamen. Hoe ze het voor mekaar kregen weet ik
niet maar we verlieten het restaurant met anderhalve fles voor op de
kamer.
Feestje als afsluiter in onze (Hill-Marjan-Mendy-Katja) kamer, Dave die
op maandag nog een lange terugrit voor de boeg had besloot wijselijk te passen
en misschien maar goed ook want wat begon als een echte 'meisjesavond' liep al
gauw uit de hand, voorwerpen vlogen door de kamer én uit het raam, het mag
een wonder heten dat er geen klachten kwamen en dat het hotelpersoneel 's
ochtends nog steeds heel vriendelijk was ;-) Vermoedelijk omdat onze kamers in
een aparte vleugel van dit gigantische landhuis lagen.
Maandag, nog een halve dag genieten op Italiaanse bodem
Klaarmaken, bagage naar beneden en op naar het ontbijt. En dat alles voor 8u 's
ochtends. We waren de dag voordien overeengekomen met Mariano en Daniela om
voormiddag op de terugweg nog even bij hen halt te houden wat betekende dat we
uiterlijk om half 9 moesten vertrekken. Onze vlucht Bologna-Brussel vertrok om
16u15 dus moesten we rond 14u op de luchthaven waar ook de huurwagen ingeleverd zou worden. Om half 9 zat iedereen in de wagen, klaar voor vertrek. Dave die later die dag
aan zijn rit naar Nederland zou beginnen reed voor ons. Geen 160km/u meer deze
keer, maar het was rustig op de weg wat betekende dat we mooi op tijd op onze
bestemming in Mulazzano di Coriano waren, waar we hartelijk welkom geheten
werden door Mariano, Daniela en natuurlijk Marvin. Op naar de kennel waar we
alle honden te zien kregen. Voor Tatjana, Marielle, Nathalie, Felicia en Sanne
was het het eerste bezoek aan della Porta Dipinta, voor mij de eerste keer
sinds de geboorte van de pups van Bruce en Kobra dus deze keer kon ik de
eigenschappen van onze pups vergelijken met hun familieleden. Het uur van
vertrek brak veel te snel aan, nog gauw Dave's nieuwe aanwinst (pup Marcel) op
de foto gezet, nog een paar groepsfoto's samen, afscheid nemen en toen op weg naar Bologna.
Tot slot
Dat we het maximum uit dit weekeinde gehaald hebben valt niet te ontkennen,
slapen en eten waren tijdens deze drie dagen geen prioriteit en dat zal zich
ongetwijfeld een dezer dagen laten voelen. De ervaring om met 9 dames op pad te
gaan was uniek, niet altijd makkelijk om met iedereen rekening te houden maar
wel voor herhaling vatbaar!
Het plezier samen, het weerzien met oude bekenden en het ontmoeten van
nieuwe mensen, het plakken van gezichten bij de namen die je van facebook kent... dit alles maakte van deze driedaagse een overgetelijke trip.
Heel benieuwd wat 2014 zal brengen aan reizen, sluiten we stilaan 2013
af. Hoewel... december is natuurlijk nog een lange maand ;-)
Een lang blogbericht deze keer maar het is dan ook onmogelijk om 3 dagen samen te vatten in een paar zinnen. Het risico van het schrijven van dit soort verslagen is dat het al gauw overtrokken gaat klinken, ik hou niet van superlatieven en probeer deze dan ook te beperken maar het is gewoon onmogelijk ze helemaal te vermijden ;-)
De volledige foto slideshow is te bekijken via de volgende link: http://jalbum.net/a/1438436
Let op, om het een beetje overzichtelijk te houden bevat het album 2 subalbums (eentje voor de foto's van de cataloog met deelnemende honden en eentje voor de foto's van de honden in de ring op zondag). In het hoofdalbum zijn alle andere foto's van zaterdag tot en met maandag te vinden. (Indien u in het album op een miniatuurfotoklikt start de slideshow, wanneer u daarin de muisaanwijzer op de foto plaatst verschijnt er boven een balk, klik daar op het icoon i om de info te tonen).
Derde en laatste keer erering, deze keer met Urak voor de erekeuring van alle pups die vandaag beste pup van het ras werden. De Cane Corso is doorgaans als ras nog niet populair genoeg om er tijdens de erekeuringen uitgepikt te worden maar tijdens de voorkeuring liet de keurmeester, uit Rusland, z'n blik duidelijk wat langer op Urak rusten en ook na het opstellen in de erering leek hij z'n aandacht te trekken.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
+(2).jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
+(2).JPG)
.JPG)
+(6).jpg)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
